Işığa Doğru

ışığa baktıkça,ışığa yaklaştıkça körleşir insan gözü.karanlıkta kaldıkça kendini kör sanmasıyla aynı şey belki.
gözlerimi acıtıyor ışık...derimi yakıyor inceden...kavrulması gerekiyor,körleşmem gerekiyor ki ışığa alışayım,ışıkla aydınlanayım!
ya karanlık?karanlık,hafızada,silinmeyenler bölümünde en geniş rafta!ama diyorum ya,hayatımın içinde değil,çoktan kaldırılmış bir dolaba.geçmiş,geçmiş olsun!bugünden çok uzakta!
ruh...ruh değil,o hep uyanık ama farkındalık dışında.ruh değil,fani beden ve kafamdaki şu beyin eğer çok kalsaydı karanlıkta,ışığa yürüyemezdim.ışıyamazdım.karanlık,insana kendini lör sandırır demiştim ya,bu sanıyla gözlerimi açmayı da unutacaktım çünkü!ve ışığı hiç umut etmeyecektim.ışık artık var olmayacaktı.fakat gariptir ki,ışık,ışığın olduğu yerde doğmaz!orası aydınlıktan ibarettir çünkü.aydınlık kendinden menkul ve başka ışık doğurmaz.yani ışık karanlıkta doğar,yoklukta doğar,çoğalır çoğaltır...
henüz karanlıktan kör olmayanları!