isimsiz

ßir hayat vardı,dünyanın bilinemeye yerinde..Yüreklerinde sıcağın en yoğunu,saf mutluluğun en kutsalıydı.Kardeslik duygusu,yalanın , sahteliğin önüne geçiyprdu.Boyalı yüzlerin,boyasını akıtıyordu.Minincik yüreklerine sığdırılmayan derin yaralar..Küçk yaşında verdiği yeni adımlar mutlulukla değildi.Acının bilinmezliğin adımıydı.Koskaca dünyada bir başlarına harebe evde ayakta durmaya çalışıyorlardı.
Toplu yatılan yatak hanelerde,her gece sessiz hıçkırıklar yüxelıyordu..Gecelerini mesken edip,gündüzlarinifr karşılarına çıkayordu.Sessiz hıçkırıklarla,geceyi çoğaltmaya yeterdi,değil mi? Gündüze izin vermezdi isyanla isyanlar.Sabahı olacağını biliyordu,bu küçük beden,ama sonunda biliyordu karanlık bi gündz..
ßu kadar acı fazla değil miydi?Sahiplik duygusunu belkide hiç tanımadı o tadı belki hiç tatmadı ana kucağını,baba busesini..Yarım yaşadı işte tüm çocukluğunu..Vardı ama yarısı yoktu.ßurdaydı ama ruhu yoktu..
ßüyümüştü işte hayata sıkıca tutundu.Ölmeyi düşündü.Anladı ki ölmek değil,yaşamak cesaret ister..