İşte Hayat

Hayat, unutmamız gerekenleri hatırlatır bize sürekli. Dehşetengiz tavırlarıyla bizi yıldırır, belki de kendinden soğutur.. İçinde barındığımız şu megaloman hayat, hayal kırıklıklarına, insanların haykırışlarına, gözyaşlarına, ayrılıklara, aşklara, kavuşmalara, alışmıştır artık. Her bir anı, bize haytın acımasızlığını, hayatın affetmezliğini anımsatır. Hayat çok acımasız, bir o kadar da, o kadar çok şeye şahit olmuştur ki... İnsanoğlunun geçmişten bugüne yaşadığı bütün tiradlara kendi gözleriyle şahit olmuş, bütün acıları yaşatmaya yeminlidir sanki insanlığa... Bir insanın ağlayıpta hayatın acımasızlığını ıslatmasıdır hayatı kızdıran, hayatı acımasız yapan. Ağlamak yoktur onun defterinde. Kendi en az bizim kadar acı çekse de ağlamaz, ağlatmaz...! Dibinde olan her olay onu bıktırır, yorulur, bizlerle uğraşmaktan bıkmıştır belki de... Dejenere olmuş sersefilliğiyle bizi alt etmeye çalışır. Araftadır, insanlığı kendine benzetmeye çalışır. Umutsuz olmamalıdır onun öğrencileri, ağlamamalıdır, acı çekmemeli, yılmamalıdır. Kendisi gibi güçlülerle birlikte ilerler yoluna. Acizliği sevmez!

Halbuki hayatın kendisi acizdir, korkaktır, kendi acı çekmemek için ayrılıklar yaşatır, gözyaşı döktürür. Her ne kadar gözyaşını sevmese de kendisine iyi gelen acı çekenlerin gözyaşlarıdır. Kendi de ıslatmak ister yanaklarını, boşaltmak ister her şeye şahit olan o gözlerini. Ama yapamaz! Acımasız olduğu kadar gururludur da hayat!

İki insanın kavuşmasına dayanamaz. Ona göre kavuşmak acizliktir. İnsan tek başına yaşamalı, acılarını tek başına çekmelidir. Kendisini şartladığı o kadar çok şey vardır ki... Kurallarını hiç bir zaman bozmak istemez. Ama belki bir gün o da başlar acı çekmeye, o da başlar gözyaşı dökmeye..

Acımasızlıkla dövünen gökyüzü, deniz, dağ, yeryüzü bile hayatın acizliğine şahittir. Hayat onları da içine almıştır, onları da acılarla bezemiştir. Sezgi ağırlıklı umut taşıyıcı ilan etmiştir onları. Ama onlar da farkındadır hayatın bencilliğinin. Merhametsizlik kokan bağrında o kadar hayal kırıklığı barındırmıştır ki, iflah olmaz artık ne emekleri, ne sözleri, ne de belledikleri... Tek tek intihar eden öğrencileri yok oluyor, artık hayat tek başına yaşamak zorunda. Ne pişmanlığı fayda eder artık, ne de ağlamaya izin vermesi...

Tek başınasın artık hayat! Acizliğinle, bencilliğinle, acımasızlığınla becerebilirsen (bizsiz) yaşamayı ne mutlu sana!