Kader

Düşünüyorum da kusursuzca yaşamak nasıl olurdu acaba? Öyle ki hatasız kul bulunmamakta, nasıl olur hatasız hayat? Kaderin avuçlarında çırpınır dururuz gözlerimizi açıp ağlamaya başladığımız zamandan itibaren. Kadere boyun eğmek en kolayı olsa gerek. Biz ki kader ağlarını ördüğünde hüzne boğulup, sokakları dost ediyoruz kendimize. Kalbimizde bilinmez bir türde acı ve hüsran bulunmakta. Her ne olursa olsun daima gülen tarafımızın yanında ağlayan bir kısım mutlaka bulunuyor. Hayatı hem acı hem gülmekle paylaşıyoruz birileriyle. Doğru olanı budur belki de. Lakin gördüğümüz kadarıyla hayattan haz alan ve ondan asla kopmak istemeyen ama kopması gereken çok insan var. Böyle bir cümlenin ardından ?neden' sorusu beynimize yer alıyor.Hayattan ümidi kesmeyi kolay olarak görüyoruz. Böyle olmamayı da arzulardım hâlbuki. Mutlu olup gülmeyi, karşılık beklemeksizin sevmeyi, ardında seven gözler bırakmayı, beklemeyi ve bekletmeyi, sokaklarda çılgınca gezip haykırmayı, nedensiz yere dans edip şarkı söylemeyi kim istemez.Kaderi nasıl yazılmışsa onu öyle yaşar insan.Bu deyişmez bir döngüdür.Öenmli olan kaderin güzel olması ve sorunsuzca yaşamaktır.Kımse kendi kaderini deyiştiremez.Burdan alınacak ders ise hayatı doya doya yaşamaktır.Kader insanın doğasında bulunan kısır bir döngüdür.

Esen kalın...