Kalemim Özgür

Bir zamanların susturulmuş kadınları, biraz sizden bahsetmek ve izniniz olursa sizin yerinize konuşmak istiyorum. Hislerim doğrultusunda kalemimi özgür bırakıyorum. Şimdi gözlerimi kapatıp hayal kuruyorum.

Hiç bir hakkım yok. Doğdum az biraz büyüdüm, ayıptır dediler, elime oyuncak vermediler, kız kısmı okumaz dediler, okula göndermediler. Yemek yapmayı, halı dokumayı, yün eğirmeyi, hasadı, çapanı, büyüklerime saygıyı öğrendim. Hiç tanımadığım biriyle evleneceksin dediler sustum, kocan bu dediler yüzüne bile bakmadan elini tuttum. Keşkek yedim, halay izledim, kalabalık dağılınca bir karanlık odada kaderime yenildim. Sevmedim, sevilmedim, bir gün olsun güzel sözler işitmedim. Yemek yaptım, ev süpürdüm, bahçe ektim, çocuk doğurdum. Evet çocuk doğurdum, en güzeli buydu, mutlu oldum, oyuncak bebek gibiydi, elini tuttum, galiba yaşama sebebimi buldum. Kocamın gönlünü hoş tuttum, arada bir kızdım ama evimin direği en iyisini o bilir dedim, sustum. Kendimi unuttum, masal nedir bilmezken masallar uydurdum, yavrularımı dizlerimde uyuttum. Çocuklar büyüdü, ben okuyamadım ama onları okuttum, onlar evde yokken kendimi türkülerle avuttum, komşularla dertleşip zamanımı doldurdum. Çocuklarım geldiğinde mutluluktan havalara uçtum. Yemek yaptım, doyurdum, saçlarını okşayıp, yanaklarına öpücükler kondurdum. Yaşadım, yaşlandım ve ben yoruldum.

Hayali bile yordu beni gözyaşımda boğuldum.

Haklarımızın değerini bilmeli susmak zorunda bırakılmış, ellerinden özgürlüğü alınmış, tüm kadınların yerine daha da gür konuşmalıyız.

Hepinizi öpüyorum...