Kalp Kirmak

Kuçuk bir soz, ya da kuçuk bir hareket yaralar insani. Kuçuktur ama açtigi yara çok buyuktur. En umulmadik icra koselerde kanar durur. Bilmez yarayi açan kisi o yaranin buyuklugunu, ne kadar acittigini, ne kadar kanattigini. Hiç umursamadan arkasini donup gider, bir de guler oylesine umarsica. Soyledigi sozun haddini hesabini bilmez, konusur oylesine bos bos. Oysaki laf olsun torba dolsun umarsizca konusur, umrunda mi-ki konustugu sozun açacagi yara. Kirdigi kalp umrunda mi-ki. Dusundu mu hiç sonrasini, insanlarin hayatina mudahele ederken, lafinin nereye gidecegini aklina getirdi mi hiç... Hesabini yapti mi kiracagi kalbin? Kimi insanlar konusur fakat, sirf konusmak olsun diye konusur, bos konusur; kirici konusur. Haddini bilmeden. Karsisindaki insanin ne yasadigini bilebilir mi hiç? Kendinisini ustun gostermek, bilmislik gosermek adina konusur, herseyi bildigini sanir ama konusurken lafinin nereye gittigini ne olacagini bilemez.
Kalp kirmak kolaydir fakat, onemli olan soyleyecegini kirmadan da soyleyebilmektir. Yara açmadan soylemektir,incitmeden soyleyebilmek, usulunu bilmek gerekir. Kalbi kirarsin fakat onu geri toparlayamazsin, toplasanda eskisi gibi olmaz asla.