Keyifleniyoruz Kulaklarımız Sağır
Hayatta olsaydı şimdi, çoktan başka denizlere açılmıştı karanlık kuşları.Zerre nasiplenemediği bilgi kırıntılarının aynısı, bu kez de üst katmanlarda kanayan bir yara haline geliyor. Değişen yansımalar o kadar hızlı geçiyor ki,yakalamak mümkün değil.Biz bugün kendimizi insanlara sevdirmek için neler neler yapıyoruz. Yerimizin garanti olmadığını anlamak zorunda olmadığımızdan,bunu her fırsatta dile getirmenin anlamsızlığını da eklediğimizde bile uyurken parmaklarımızı hissetmiyoruz bazen.
Kaybolmuş lakin unutulmamış hazineleri çıkarmak için heveslenilmiş,küçük kazılarla başlayan süreç gittikçe büyümüştü. Toprağın altında yatan nice ölüler gibi , bir gün bizimde oraya gideceğimizi düşnerek kazıyoruz toprağı. Becerikli olanlar sıcacık yataklarında uyuyadursun, bizim buradaki amacımızın dünyayı değiştirmek olduğunu anlayamadıklarından bizi ciddiye almıyorlardı.Bakış açısını düzeltmemiz gereken günlükler vardı. Her bir metrede ,yer tabakasına yaklaşmanın,onun sırrına ortak olmanın vereceği müthiş hazza ulaşmanın vücutlarımız üzerindeki etkisini hesaplayamamıştık bir türlü.
Yüzyıllar öncesinden kalma ,tarihi tam olarak bilinemiyor olsa da, hazinelere ulaşmanın mümkün olmadığını geç de olsa anladık. Büyük ihtimalle,bu kadar endişelendiğimizden dolayı mezarlığı koruyan ruhlar hazineyi bulmamıza izin vermemişlerdi.Gözleri faltaşı gibi açılmış gizli mesaj taşıyıcılarından almıştık haberi,incelediğimizde onların da bizden pek bir farkı olmadıklarını anlamıştık.Heveslere yenik düştüklerinden,onun esiri olduklarından bu hale düştükleri belliydi.
İşte o nefesi alamamış olmamızın etkisinden olacak ki,kulakları sağır eden bir gürültü karşısında ne yapacağımızı bilememiştik. Tatlı bir keyif halinde devam eden yaşama isteği,beynimize yeteri miktarda oksijen gitmediği için keskin kararlarda bulunamıyorduk. Belli ki hazineyi bulamamamızın da bir anlamı vardı.Kendini olduğu yerde bırakanların gerçek anlamda bunu isteyip istemediklerini bilemeyecektik. Yeryüzüne çıktığımızda tatlı bir keyif halinde uçurumların kenarlarından yürüyerek evlerimize varmıştık.Karılarımız yemeğimizi hazırlamış, bebeğimizin ilk söyleyeceği kelimenin ne olacağını düşünerek heyecanla bizi bekliyorlardı.
