Kırık Ayna

Neden bu rüzgar hep önümüzden esiyor ki? Tam umutlara ulaşacakken, esmesiyle birlikte uzaklaştırıyor, şehvetli umutlardan...
Odada kimse yok, sadece kırık bir ayna.Ve inanır mısın? Gözlerim doluyor ağlayacağım ama; gülme halime, aynadan utandığımdan ağlayamıyorum...
Ağlayabilsem, içimi doyasıya boşaltabilsem rahatlayacağım ama, bir tarafta hasretin, bir tarafta puslu gözleriyle ben ve de karşımdaki kırık ayna oldukça bu iş olmaz...
Çıkıyorum dışarı, hava almak için. Ama bir tuhaflık hissettim kendimde!
Tabii ki;
Yanımda sen olsaydın büzülerek yürür müydüm, dikilmez miydim koç gibi, kaldırımları fethetmez miydim? Yalnızım, yalnızlığımı kaldırım taşlarını saymakla gidermeye çalışıyorum ama olmuyor... Olmuyor bebeğim...

Bir Ankara Anısı...