Kırık Kolye (kalbimim anahtarı )

seni sevdiğim gün sana kalbimim anahtarını verdim.ister kilitle denize at,isterse hergün tekrar aç diye. en küçük bir tartışmada beni geri yolladın kolyeyi. yani kilitleyip attın. seni sevmiştim daha fazla dayanamam gidişini izleyemem diye parçaladım. o sana vermiş olduğum kolyeyi kırdım. gidişin başlamıştı.artık yüreğimden göç ediyordun ama adressiz bir sokağa dalmıştın. bu şekilde mi bitecekti? beni artık sevmediğin belli gibiydi. gitmen gözlerinde başlamıştı. evet gidiyordun bense arkandan su döküp belki yine gelirsin diye kalbime girip oturacaktım. gidersin diye gözlerine bakamamıştım. baktığımda ise ağlıyordun çok şaşırmıştım,gözlerin kan çanağına dönmüştü.yürüyemiyordun bile. ne olmuştu san gnler değil saatler çökertmişti seni. bende senden farksız değildim.kırık bir kalp ellerimde ise kırık bir kolye...
hangimiz "bitsin" diyabilecektikendimi bu kadar güçsüz hissetmemiştim. önümüzde bir yol vardı ya ikiye ayrılacaktı yada devam.koşar adımlarla uzaklaştım yanından ilk bulduğum yere attım kendimi. ağladım kimseye aldırmadan hıçkıra hıçkıra ağladım.kapıyı kapatıp bırakıp gitmiştim seni ama güçsüzlüğümdendi karşında ağlamamk içindi. bitsin herşey bitsin.dünya dursun zaman ilerlemesin istemiştim ama olmadı. sen orada ben burada ağlıyorduk. gözlerin hala benimmiydi acaba? ya o kapıdan beraber çıkacaktık yada birdaha yan yana olamıyacaktık. hangimiz arkasını dönüp gidebilecekti,merak ediyorum. hala o yerde o kapının eşiğinde bir karar bekliyorum...