Korkma

Ruhuma üflediğini zannettiğim şarkıları notalarından kestim. Nokta koyduğum mesafelerin kilometre aşkına kendimi sürdüm içimdeki yolculuklara; nefretlerim eskidi sevgilerim tazelendi. Birilerini özlediğim zamanlar duygularım havai fişek hasretlerini patlatıyorlar ya hani; kutlama sevinçlerinde hasret gebesi günlerim Beşiz doğuruyor sanki birden. Ben birilerine fena takıldım haziran yağmurları misali. Öylece yağdım, yaz yağmuru dediler; geçer dediler, insan ne zaman unutur ki sevdiğini dedim yerine başkasını koyduğunda dediler ve aslında benim bir yerim bile kalmamıştı oysaki.

Sevdiğini zannettiğim gölgeler bana kendi gölgemi hatırlattılar en çok; yalnızca yalnızlıkla irtibat halinde olmak böyle bir şeydi demek ki. Bırakıyorum şuraya, geçmiş zamanın karanlık yarınlarını. Ben artık hakkımı istiyorum senden, özü kara güneşi zavallı hallerde sarı vuslatım; öpmek istiyorum kendimi, helalim diyerek yalnızlığımın alnından ve sonra dudaklarım kimsesizliğime değerken benim onu sevdiğim gibi beni çok sevecek olan mutluluk zamanlarımdan... Çekinme özü mavisinden aşırdığım çocukluk öykülerim; seyircisi olabilirsin hayatımın, yazar olan bendim zaten hep; seni güzel yazdıysam güzel de yaşayabilirim kendimi. Gel korkma kendim; fikir çalan bela vukuatlarım son buldu seviyorum işte yeniden...