Küçük Bir Oğlandım-1

Küçük bir oğlandım. Yine aç, yine bir iş arayan tavırlarım tiksindirirdi herkesi. Kimisinden dayak yerdim. Köpek bile beni ısırırdı. Köpek mi sanırdı bilmem. Bende vururdum kafasına kafasına ama, canım acırdı nihayetinde. Kedi gibi kovulurdum lokanta önlerinden geçerken. Ben hızsız değildim ki; sadece fakir,evsiz kirli bir çocuktum. Ölürdümde çalmazdım o lokantaların ekmeğini. Bakkalların bazıları acırdı bana. Ekmek verecek olurdu. Olmaaz derdim karşılığında bende sana bir yardım etmeliyim. O anda yüzünü buruşturup içeriye girerken =paramı çalma yeter= derdi. İçim kan ağlayarak bırakırdım ekmeği. Öyle ekmek olmaz olsundu benim için. Bu sabah açtım yine. Geçmişimide anıyordum sürekli. Birazcık unutuyordum acısa bile sevinebileğim midemi. Çalışmaya çalışmaya durmuşmuydu neydi midem. Hissetmez olmuştum iki gündür. Bir kerecikte su içmiştim o kadar. =Allahtan ümit kesilmez=
Bu sözü caminin panosunda bakarken, yanımdaki adam okuyuvermişti. Bilmezdim ki okuma yazma nedir. Bir tek ismimi yazardım. Onuda çabuk öğrenemediğim için, beni döven abilerden birisi toprağa yazarak öğretmişti. İBO. Çok güzel yazardım bunu. Eskiden bir yerde çalışıpta karnımı doyurdummu doğru parka gider tüm yeri İBO'yla doldururdum. Ama hep geceleri lambanın altında yazardım bunları. Çocuklar istemezdi beni. Bende onları istemezdim zaten. Annelerine bağırıp dururlardı. Bir simit atılırmıydı hiç yere. Sonra hak verirdim çocuklara. Benim annem olsa bende atardım belki simidi yere. Öyle izlerken, birden omzum acıdı. Dönüp baktığımda ise, abinin yanında cılız bir köpek ters ters bana bakıyor. İnanmaya başlamıştım köpek olduğuma. Neticede etrafımız sarıldı hemen köpekle. Çocuk köpeği tatlı tatlı okşuyordu. Bir sokak köpeği okşanırken bana=bitir işini onun,hadi oğlum göreyim seni diyorlardı= Genellikle benim kavgam başlar başlamaz kaptırırdım köpeğe bir yerimi. Çünkü her seferinde ağlardım beni aşağılamalarına. Gözlerim yaşlı olduğu için tutamazdım köpeğin ağzını. Hiç bağırmazdım canım ne kadar yansada. Ne kadar acizde olsam bende bir erkektim, bende bir insandım ve gururum vardı yerlerde sürünen. Elimi kurtaşmıştım ama köpek bu sefer benden çıkmıştı. Zayıf olmasına rağmen çok çekmişti ve dayanıklıydı benim gibi. Diyer besilileri bile kaçırtmıştım şimdiye kadar. Bu köpeğiyse defalarca tekmelememe rağmen bir adım geri attıramamıştım derken bir de ayağımı kaptırdım biraz önce ki kolum yetmiyormuş gibi. Bu sefer, acıyla beraber ateşim yükselmeye başladı. Heralde demiştim ölüyorum. Hiç değilse şu köpeğin karnının doymasını sağlayacağım. Acı ve gözyaşlarımın içinden son kez gülümserken kendime geldim. Köpek bile kaçıyordu nedense. İnildeğini duydum köpeğin. Polisin birisi, tek elinde tutmuş köpeği pataklıyordu. İlk defa insan olduğumu o gün anladım okuyucularım. Köpeği bir adama verdiler ve benide şöförün yanına oturtturuverdiler. Allah allaah. Araba bile sıcacıktı dışarısına göre. Kalorifer varmış onu açtılar sonuna kadar.
Polis şefliğine doğru gitmeye başladık.

Not=Olaylar, kişi, zaman ve yer yoktur hayel gücümden hayellerinize akıyorum o kadar :) İşşallah devam edeceğim:)

el_deli
=Masa Başında=