Maskeniz Düşmesin

Her şeyin çıkar,menfaat olduğu,her yerde iki yüzlülüğün yalanın sizi karşıladığı,kimseye güvenin kalmadığı bir yerde yaşıyoruz.Bu muydu acaba bizlere övgülerle anlattıkları insanlık,şu an bu mükemmel insanlığa acıyorum.
İnsanlar:yalan dolu
İnsanlar:menfaat,çıkar dolu
İnsanlar:münafık
Arkadaş,dost sanıp güvendiğiniz insanlar bir bakmışsınız sizi sırtınızdan hançerleyip gitmiş.Onlar için artık ikiyüzlülük bir gelenek halini almış.Hayatımız çıkar dünyası olmuş.Arkadaşlık,sevgi yolunu kaybetmiş uğramıyor benim dünyama.İşte bu yüzden utanıyorum insanlardan,insanlığımızdan.Her sevginin bir çıkar,menfaatle mi bitmesi gerekiyor.İnsanların hiçbir zaman birbirlerine güvenmemeli mi ?Böyle mi bizler modern,çağdaş oluyoruz.Anlayamıyorum insanları,hayatı.İçimdeki ses bana sesleniyor:
-Dürüstlük,sevgi geride kaldı,eğer yaşamak istiyorsan sende münafık olacak,sende yalanlarla,çıkarlarla yaşamayı seçmelisin.diyor.
Bir sevgi eli,bir dost eli arıyorum beni bu çukurdan çıkaracak.Arıyorum ama boşa çıkacağını da biliyorum.
Bana hayatı her şeyle güze tablo şeklinde göstermişlerdi.Gözlerimi açarak dünyaya merhaba dediğimde gerçekten maskelerle kişiliğini saklayan insanların topluluğuna düşmüşüm.Buysa eğer insanlık,ben yeterince gördüm güzelliğini!İnsanların ne kadar yardımsever,dürüst olduklarını yeterince tattım.Hayata olan hevesim bitti geri dönebilir miyim acaba çocukluğuma o toz pembe gözlüklerle bakmak istiyorum insanlığa.hayata