mektup...2

Her gece,herkesuykusuna çekildiğinde küçük sobamın başında,utangaç çocuklar misali,gözyaşlarımı saklayarak ağladım hep.Seni düşündüm sonra.Acaba sende beni düşünüyormuydun benim seni düşündüğüm kadar.Uyumak için yatağa girdiğinde,güzel bir şarkı işittiğinde,yıldızların arasından en uzak yıldıza bakıp daldığında sende düşünüyormuydun beni?Bunu öğrenmek için herşeyimi vermeye hazırım inan!
Evet,seni kalbime sığdıramıyordum.Okadar büyük ki yerin içimde,tüm benliğim oldun şu kısacık zamanda.Bir daha bu denli mutlu olabileceğime inancım yoktu,ta ki seni o gün görene kadar...
Hayatımda kimsenin karşısında boyun eğmedim şu yaşantım boyunca.Ama senin karşında savunmasız bir çocuktan farkım kalmadı.SENİ SEVDİM BEN!...Yanarcasına,karşılıksız,bir ömür ölürcesine.Senin uğrunda her an ölmeye hazır hissediyordum kendimi.
Seni kırmamak,üzmemek,incitmemek için dua ediyordum allahıma.Olurya,farkında olmadan üzebilirdim seni.Bunun olmaması için,senin sadece mutluluğu tanıman için,gerekirse acı denen duyguyu kendime seçmeye hazırdım.Çünkü SENİ SEVİYORDUM...