Münzevi Uçurum

Bir günün başlangıcında hayat değer satırlarıma ve bir günün sonunda değmekte olan gökyüzü bir kez daha uğrar umudumun arsız kanatlarına; önce yağmur değdi sanır ıslandığıma üzülürüm şemsiyesiz bir hayatın korkak ıslanışlarına kanmakta olan gönlüm mü?

Sazımın gamından fikrimin belasından ve dostluğumun yok oluşundan sezerim yağmurun değmediğini. Hiçbir şey gözlerimin değdiği hüzün kadar katmaz bana ıslanmak çaresizliğini. Büyüdüm sanıp yanılırım ve bir kez daha gözlerimi kapattığımda hayata gülücük saçmak deryasında ümitsiz ümitlerimi satarım. Cebimde leş düğümler, kendimi sadece kendime bağlayacağım... kavgamız niyetlenmiş de gidiyor sanırım; yine yanılırım.

Çamurlarının izinden, güneşinin kirpiklerinden, gökyüzünün mavisinden kaçırırım kendimi. Mendiller bile sorar isimsiz hasretimizin nedenini. Hayatı hiç yaşamadım sayarım ve hiç görmedim, hiç duymadım. Bir yerlere takılır gözüm incenin de incesinde bir sızı doğurur yine kıymıklı satırlarım. Kendimi yaraladım, affet Tanrı'm.