Nargileli Akşamlar

Nargileli akşamlarda umut oldun yüreğime. Sessiz bir başıma seni de aldım hayalimde de olsa gecelerime...
Közleştikçe kömürler, sevda türkülerin yayılmaya başladı karanlığa. Kömürler çatırdadı, kömürler kor alev oldu, kömürler sen oldun, ateşinle demlendim... Seninle demliyim...
Nargileli akşamlarda çardaklının büyüsü yayıldı ortalığa. Ne saklandım ne senden kaçtım kor alevlerin ışığı altında gözlerine daldım... Gözlerin sevda odu bana... Gözlerinle yandım...
Bir nefes ben çektim demli aşkın korlarıyla bir nefes sen oldun aldan kızıla dönen akşamın yangınlarıyla... Yangınlarım hep sen oldun... Senin yangınlarında yalnız ben yandım, nargilenin her nefesinde seni bedenime hapsettim... Benimsin... Kor alevler gibi kor alevlerde yandım sana... Bir nefes sen çektin aşkımla demli tütsülerin buğusuyla... Yangınların hep ben oldum. Yangınlarımla bir sen yandın... Nargileli akşamlarda ayrı bedenlerin yalnızlığında bir yandık sevdamızla...
Sevda bahçenin efsunlu huzurunda en kıymetli gülünüm. Ağ gül değilim ama ateşinle kızıl gülden beter oldum. Bir senin bahçenin nargileli nefesinde bir sana açtı en güzel goncalarım her dem... Bir senin oldum sevda bahçelerinde, bir senin sevmelerin nefesimi kesti sensiz gecelerde...
Nargile tadındaki teninin yumuşaklığında, nefesinin yakan sıcaklığında, kollarının ateşten kor sarılmalarında ve seni her vuslatım sandığım anda, Leyla'nın çektiği ne ki sevdandan çektiğimin yanında.
Ne zaman aşkımın büyüsüyle ayaklarımı yerden kesip seninle tek bedende tek ruh olduğumu yaşadıysam sen beni hep sevdamın berraklığında boğdun. Sevdam... Ben sana sarılırım, ben senle sen olurum, ben seni kendimden bilir; kendimle kendim olurum...
Nargileli akşamların huzurunda ben seninle demlenirim, seninle yücelirim ve senin olurum...