Nereye Gidiyoruz

Gözyaşları durulmuyor. Gözlerin sele döndüğü bir çağdayız. Her gün acı haberlerle yüreğimiz yanıyor.İçimiz daralıyor. Kahroluyoruz. Canımızdan can gidiyor. Yalan dünyanın acı gerçeklerini sineye çekiyoruz .Yaşamaksa bu yaşıyoruz.Her gün öle öle. Unutuyor muyuz yemeği içmeyi eğlenmeyi gezmeyi tozmayı uyumayı çalışmayı hayır. Yeniden kaldığımız yerden hayat koşuşturmasına devam ediyoruz.Hepimizin ayrı ayrı sıkıntıları dertleri umutları hayalleri özlemleri bekleyişleri var. Hepimiz kendi yağımızda kavruluyoruz. Kimimiz sahte gülücüklerle güne merhaba diyor. Kimimiz umarsız ve duyarsız yaşananları görmezden geliyor .Ne zor oldu yaşamak. Bu zorluğu hayat bize sunmadı biz insanlar hayatı kahırlı stresli zorlu yıkıcı yakıcı ve dumanlı hava sahasına çevirdik . Evet, bizler yaptık elimizle.Makam şan şöhret diyerek,hep koşturduk hayallerimizin peşinde başardık mı başarmadık mı, yuhlandık mı alkışlandık mı ? Burası da düşündürücü .Tartışılır.
Gariptir insanoğlu, bir iken bin olsun ister elindekinin kıymetini bilmez.Nefsinin ve arzularının peşinde koşar durur.Şizofren hayatlar
öksesi taş kesen,mağdur mağrur mübtezel insanlar, çağa ayak uyduranlar, uyduramayanlar boş gezen boşlukta çaresizce bir kenarda unutulanlar, kimlik arayışı içinde olanlar kendini ispatlamaya çalışanlar,duranlar ağır yürüyenler hızlı koşanlar neydi yaşamın gayesi. Neydi pespaye zehirli bir tamburun içine sıkışan ve sıkıştırılan dünya .Gençler dikkatsiz, ezberci uçuk fantazi yaşamların peşinde. Aileler de tat tuz huzur şimdilerde yok denecek kadar az.Eşler birbirinin hayat arkadaşı değilde sanki birbirine düşman.El ele göz göze gönül gönüle birlik ve beraberlik olması gerekirken, bunun yerini sen sensen bende benim kargaşası hiddet nefret ve şiddet almış.Günlük yapılması gereken işler bile haftalara aylara endekslenmiş. Komşu komşuyu tanımıyor.Uzaktan belki bir merhaba diyebiliyor. Eski sohbetlerin tadı yok. Kınacıyı alaycı tutarsız umarsız tavırlar gün yüzü gibi ortada.Hayat zor diyoruz lakin zor olan hayatın kendisi değil, hayat olduğu gibi akıyor. İnsanlar zor yapıcı değil yıkıcı .Güzel gördüğümüz çehrelerin oluğunda sert korkutucu ve ürkütücü bakışlar var. Benlik savaşında insanoğlu.Bir avuç toprak doyurur insanoğlunun gözünü.Oysa şu dünya sevgi, eğitim birlik beraberlik hoşgörü anlayış ve nezaket içinde yaşanır bir dünya olur.Elbette ağır sınavlardan geçiyoruz burada ağır yaşamların çığlıklarını iliklerimizde hissediyoruz. Ölüm ensemizde her an her dakika günbegün ölüyoruz .Tertemiz pırıl pırıl bir gökyüzünün altında hırslarımıza egolarımıza benliklerimize yenilmeden şu dünyaya sevgi katabilirsek, dünyaya sevgi ekebilirsek hayat o zaman güzel olacak . Bütün bunların çaresi insan olmaktan geçiyor. Bence herkes nereye gidiyoruz deyip bir düşünmeli. Çünkü sevgi olmazsa barış olmaz. Umut olmazsa yaşam olmaz. Eğitim olmadan cehalet ölmez.Aydın Bir Türkiye huzur ve mutluluk dolu bir dünya için birlik ve beraberlik ile sevgi dolu yarınlarda görüşmek dileğiyle hoşçakalınız.