Of Hayat

Dayanamıyorum artık bu yalnızlığa.Kalbim bir büyük boşluğa uzatıyor ellerini.Bir bıçağa değiyorama o müthiş sızıya aldırmıyor bedenim...Uzaklara gitmek istiyor aklım.Uzaklara çok uzaklara..Yine yalnızlığa çıkıyor tüm kapılar.Bırakmıyor yakamı kirli elleri !

Çığlık çığlığa uyanıyorum yalnızlık kabuslarımdan.Gözlerim faltaşı gibi açık, göğsüm korkuyla inip çıkışlar gösterirken etrafa bakınıyorum. Kimse yok ! Sadece ' annem ' olsun istiyorum bundan sonra. Sarılsın , hepsi geçecek desin , o yumuşacık, pamuk sesiyle mutlu sonla biten masallar anlatsın. Pamuk prensesi, sindrellayı anlatsın...

Özlüyorum..Acıyla kıvranıyor kalbim. Kanıyor gözlerim ağlayamıyorum artık. Gözyaşlarım isyan edercesine akmıyor o delicesine ' seni ' arayan gözlerimden.. Ellerim yükseliyor bedenimde. Sol yanıma yaklaşıyor.Vahşice çekip almak istiyor bu bedeni yaralayan kalbi..

Beynim uyuşuyor bazen. Damlayan yağmur tanelerine takılıyor gözlerim.. Bir çocuk masumluğu ile kandırılmış kalbim üzülüyor gökyüzünün ağlayışlarına.. Belki de kendine rahatlatıyor farkettirmeksizin.. ' Bak ! Bir tek sen değilsin yalnızlığına gözyaşı döken.Gökte yalnız, yalnızlığına ağlıyor.. ' Çocukça diyorum ya işte..!

Şimdi bir melek insin gökyüzünden. Yalnızlığıma ortak olacak , ellerimi tutacak , gözlerime bakacak ve şu 4,5 milyarın yapamadığını yapacak : HADİ ANLAT ! diyecek bir melek insin benim için gökten.. Ve onun gözlerine bakınca herşey bir su buharı olup gitsin , pembe hülyalar alsın yerini istiyorum.. Kanatlarına takıp götürsün kalp kırıklarımı..

Bir boşlukta bulayım kendimi.. Taksim'in , Fethiye'nin , Kızılay'ın ortasında bir boşlukta.. Tek tek toplansın insan denen canlılar baş ucuma. Çaresizliğime gülüp eğlensinler.. Gülmeyen şu yüzüm insanları güldürse bir işe yaramış olur belkide.. Kimbilir..!!

Yoksun işte ! Bak sızlıyor yine kalbim.. Derinlerde acı çekiyor birileri sanki. Çığlık çığlığa bir acı var kalbimde gizemli. Gitme demiiştim sana giderken , gözyaşlarım beni boğazlarken.. Bu acıyı çektirme , yalnız bırakma bu karmakarışık , arapsaçı hayata terk etme beni demiştim. Ama sen çoktan çekip gitmiştin...

Dayanamıyorum bu acıya , yalnızlığa , çaresizliğe.. Kalbimden yukarı çıkıyor bir volkan sanki , büyüyor beynim , kalbim çıkıyor adeta yerinden sen yokken ! Gözlerim büyüyor hayaline bakarken. Belki gerçektir , dokunsam , sisli perdeleri aralasam gitmez diyor kalbim , yine terk etmez , yüz üstü bırakmaz.. Ama her seferinde yeniden gidiyorsun uzaklara..

Ne yapsam acımıyor bedenim. Yumrukluyorum duvarları olmuyor , alıyorum elime bıçağı ama saplayamıyorum kalbime sen oradasın diye ! Kessinler kollarımı , kırsınlar bacaklarımı acımıyor bedenim. Kalbim kanıyor. Hiç bir acı yerini tutamıyor kalbimdekinin..

Gözlerim yalnızlığa kanıyor yine.. Uzun boşluğumu dolduruyor çığlıklarla karışık hıçkırıklarım.. Yine yalnızım , yine kabuslar görüyorum , yine sebepsizce,kimsesizce özlüyorum.. Çaresizce ağlıyorum hayata ! Sesimi duyan yok ! Yalnızım ! Çaresizim ! Sebepsizim ! OF HAYAT....!!!!