Öğretmenim Çiçek Olun Dedi Anne Ben Kelebek Olsam Olmaz mı

Düşünürken uyuyamamak ve uyumamak nedeniyle daha çok düşünmek... Daha da çok. Daha da. Ellerim boş, yıldızları seyrediyorum. Gece güzel. Kimsesiz gece. Benim gibi.

Bir anlamı olmalı. Her ağlayan çocuğun, her elleri nasırlı babanın, her susan annenin, her kırılan kalbin, her alınmayan selamın... Bir anlamı olmalı.
Bir anlamı olmalı yalnız uyanılan sabahların. En sevdiğin insanın sesini unutmanın... Bir anlamı olmalı.

Biz bir tünelde yürüyorsak eğer aydınlığa çıkmalı adımlarımız. Tünel karanlık olsun, dikenli olsun, soğuk olsun, O'nsuz olsun, sonsuz olsun... Fark etmez. Aydınlığa çıkmalıyız. Kendi sabrımızı sınamalıyız. Tırnaklarımızı avuçlarımıza geçirmeliyiz yaptığımız yumrukta, çırpındığımız bu yol kanımıza bulanmalı. Sabretmeliyiz. Sabır etmelisiniz...

Senin de insanlar dolusu yalnızlığın var, biliyorum. Sen de bazen alabildiğince koşmak istiyorsun. İnan bana, biliyorum. Sabretmeliyim. Sabır etmelisin...

Göğsünün içinde bir kelebek var, biliyorum. Sen ağladıkça içine doğru, kanatları ıslanan bir kelebek... Sen döktükçe gözyaşlarını, kanat çırpışları bir o kadar zorlaşan bir kelebek.

İnsanlar bu zamana kadar ne yapman gerektiğini sana sürekli söyledi. Sürekli. 'Böyle yürüyeceksin, burada koşacaksın, şimdi susacaksın, çiçek olacaksın, beni dinleyeceksin...'

Sabrettiğin ve yaşadığın sürece özgürsün. Hayallerinde de özgürsün. Seninle beraber içindeki kelebek de özgür olur, unutma. Unutmamalısın. Unutmamalıyım...

Bazen normal bir günmüş gibi sırt çantamı alıp kapıyı yavaşça çekerek gitmek istiyorum. Adımlarım sonsuzluğa çıkana kadar. Kanatlarım beni özgürce uçurana kadar. Ve beni yetiştiren o mükemmel varlığa bir not bırakmalıyım, ömrüm kadar kısa bir not.

Öğretmenim 'Çiçek olun.' dedi anne. Ben kelebek olsam, olmaz mı?