Ölümsüz Sevdim

Her aşk kendini başka bir yalnızlığın gölgesinde saklar. Kalbimin uçurum kenarında bulunan bir ben varken sevmekten yana, kendimi kapattığım yalnızlık girdaplarında bitimi yalnızca beni acıtan birinin aşkında esir buldum.

Her aşk kendini bir başka yalnızlığın kalbinde saklar ve gidişat denizinde yüzerken boğulmaktan korkar... Bir şey dururken hayatta, bin şey arardım kalbimde; bin eksiklik camında sokağını izlerken mutluluğun, bin sebepten bin aşk satardım özrüme. Sonunda evime döndüm, rekabetsiz bir aşkın kuytusunda tek ben olsam da mağlup oldum.

Her yalnızlık kendini asar bende. Aşarak yollarını sevmenin, kanarak kanatırken günlerini ve her aşk beni aşar katıksız bekleyişlerimde. Birini çok severken kendi sesimi duydum o birinin nefret çığlıklarında. Ben, benden adresim kaçak yaşarken uzun namlulu unutmasıyla vururmuş o beni...

Her son, son iki basamaklı sayısıyla çoğaltırdı yalnızlıkla beni; bugün o bana doğdu, yarın ben ona onararak kalbimi, özürlü teslim olacağım. Birdenbire gelmiyor insanın sevdiği.

Her insan, bir tek odur yaşamımın faniliğinde. Sesini, sözünü, bedenini ve ruhunu ayarsız seveceğim. Tek onun meltemi bulacak tenimin beyazına çikolata sürdüğüm aşk gerçeğimi. Bir insan, tüm insanlara çok bana az gelendir aşkta.

Her aşk kendini kalbimde bulur sandım oysa; elimden tutamayıp kalbimi kendinden ayıran bir gün değil her gün aşkı değiştiren bir susamışlığım vardı çaresizlikten doğmaz ısmarlanan dünyamda. Ben o birini, dilek duvarımın yıkım emrini verdiği an bile tereddüt etmeden her yalnızlıkta alevlenen kor gibi ölümsüz sevdim.