Ölümün Son Hecesi

Korkuyorum hayattan, korkuyorum ki senden vazgeçmiş olabilirim. Gözlerinden, saçlarından ve ellerinden artık vazgeçmiş olabilirim. Günler geçtikçe çürüyor kalbimin hisleri düşünemiyorum seni. Saçlarını okşadığım, ellerini tuttuğum ve sana sarıldığım günler düşünmeye çalışırken hoyrat bir rüzgar savuruyor düşüncelerimi harabe kuytulara. Hissizleştim sana. Seni sevmiyorum artık ve bu korku ilim ilim iliklerime işliyor. Çok korkuyorum, kalbim hissizleşti sana. Aklım rol değiştirip başrol oynamak için kendi içinde savaşıyor. Yüreğim, pervanelerin ateşe yandığı gibi tutuşmayı bekliyor. Ateşten kaçamıyor. Ölümle burun burunayım sanki aşksızım, sensizim. Kendi benliğini kaybetmiş avareler gibi sokak sokak dolaşıyorum. Dertsizlik üzüyor beni. Şimdi sevgisizliğin her bir zerresi kalbimi incitir. Korkuyorum sanırım senden vazgeçiyorum. Anılar bir film şeridi gibi geçerken önümden kederin eline doğru uzatıyorum elimi ama tutamıyorum. Sanırım artık seni sevmiyorum. Öldürdün beni yine yaptın yapacağını çırılçıplak varlığının her hecesiyle...