Önsöz (Duvardan Atlasam)

İnsanların bir kısmının en olağan olmayan şeyleri kötülüğü hileyi olağanmış gibi yaptığını şaşkınlıkla izliyorum. Biliyorum ki hiçbir yalan hiçbir hile gerçeği gizleyemez. Gerçek er veya geç ortaya çıkar.
İlk kitabımı mutlulukla çıkardığımda dedim ki kendi kendime kolay bir yola girmedim. İlk kitabımda demiştim ki çok şey yaşamadım ama çok şey gördüm. Bu gün diyorum ki yaşadıklarım yetti artı. Elbet ürettiklerimi insana ulaştırmak mutlu etti beni. Ve ediyor. İnsanların yazdıklarımı okuyunca bir şeyler hissettiklerini görmek teselli oldu. Yazdıklarımın olağan üstü olduğunu iddia etmiyorum. Ama orkide de bir çiçektir
Papatyada.
Biliyorum ki belirsizlik en olumsuz gerçekten bile acı ve tedirginlik verir insana. Söylemek istediğim ben o duvarın cam kırıkları dolu en tepesine çıktım. Duvarın arkasını görmek için. Gördüklerim pek iç açıcı olmasa da gerçekti. Bundan sonra ilk işim
duvarın arkasındakileri sizlerle paylaşmak. En büyük amacım kendi dünyalarına sığınmış
hiç kimseye hatta kötülere bile zarar vermek istemeyen insanları o insanların yaşamlarını
ayrıntılarıyla anlatmak. Çoğunuz bana yine karamsar şiirler yazıyorsun diyeceksiniz. Değil hiç değil en karamsar şiirlerimde bile umut var. Kendi adıma insan adına...
Ben Jale Keskinkılıç artık varım. Sanatın evrenselliğinde dünya için varım. Olabildiğim kadar tabi... Ve ulaşabildiğim kadar. Bugün ve yarın...
Gözlemim odur ki hayatta en önemli şey sevgi saygı ve güvendir. Dünya insanları birbirlerini sevmeye saymaya ve güvenmeye başladıklarında dünya daha güzel olacaktır. Bu çok zor bir şey değildir. Birey olarak dünyadaki her insan kendine düşeni yaptığında güzel bir dünyanın içinde bulacağız kendimizi...
22.12.2012