Oyuncaksız Oyunlar

Oyun öğrettiler bana,saklambaç mesela,körebe ya da... Gecelerden gece,saatlerden saatti...
Fark etmezdi artık,yapılacak ne bir şey vardı,ne de söylenebilecek birkaç söz.Öznesini göremediğim bir hayat biçimiydi benim ki;ney'in ney,kim'in kim olduğunu göremedim sadece.
Benim hiç üstüme giyebileceğim bir tavrım olmadı mesela,ya da birine bir günlüğüne verilebilecek onurum.Fakirdim...
Hor gördüler horladım,zor gördüler zorladım.Hayal kurardım bazen,alabildiğim ne varsa alırdım oradan,çünkü orası benim her şeyimdi,alamadığım ne varsa,yapamadığım ne varsa orada yapardım.Aşkıma sarılırdım,merhametimle duş alıp,sadakatimle kurulanırdım.Benim bir kötülüğüm yoktu ki,büyüklerime başım gibi saygımı öne eğer,küçüklerime ise bayram şekeri gibi sevgimi uzatırdım.Benim bir kabahatim yoktu ki,sadece oyuncaklarımla oynardım. Hayallerimde...
Hayallerimi aldılar benden,ayaklarımı kestiler yerden,sonra aşağı indirip geçtiler serden.
Benim hiç oyuncağım olmadı biliyor musunuz?

Karanlıkta oynanabilecek ne varsa,kuralıyla öğrettiler.
İstediklerinde sakladılar,istediklerinde körelttiler,
Oyuncu dediler adıma,kralıyla sövüştürdüler.
Canları sıkıldı mı,öldürdüler...
Hayatın,hayattan farkı kalmamıştı anlayacağınız.Çok acıydı kaldıramıyordum artık devrik tümcelerin anlamsızlığını,ne yüzebiliyordum ne de uçabiliyordum.Tek suçum;sebepsize 'neden',cümleye yüklem bulmaktı.
Oyuncaksız oynadım tüm oyunları,ne bozabildim kuralları ne de kaldırabildim kralları...
Onlara göre her şey doğruydu.Oysa ki yaptıkları tek şey kibarlaşmaktı.
Onların yaptığı tek şey vardı; Kara'yı beyaz yapıp,ak'a siyah çalmaktı.

Oyun öğrettiler bana oyun,koyun güttürdüler bana koyun ve soyun dediler bana soyun...

Şimdi soruyorum sizlere;
Her iyi doğrudur da,her doğru iyimi'dir...