Ruhu Yitiren Bilim ve Kendini Tanrı Sanan Nefs Üzerine

Bilimin eliyle karanlığa fener tutanlar oldu,

Ama bazıları o karanlıkta yalnızca gölgeleri gördü.

Freud gibi zihinler, bastırılmış arzuların haritasını çizdi;

Ama haritanın kenarında yazan uyarıyı unuttu:

“Buradan öte ruh başlar.”

Freud, zihni çözdü, ama ruhu reddetti.

Tanrı fikrini bir nevroza, dini bir illüzyona indirdi.

O, insanın içindeki yüceliği korkuyla izledi

Ve o korkunun adını: "Bilimsellik" koydu.

Oysa bazen bilim, inkarın en entelektüel kılığıdır.

Jung ise gölgeyle oturdu aynı sofraya.

Delilikle dost oldu, karanlıkla yüzleşti.

Ve sonra Tanrı’nın ayak izlerini gördü

İnsanın derin rüyasında, arketiplerin dansında.

O, ne tanrı olduğunu söyledi,

Ne de onu inkâr etti.

Sadece “O var” dedi

Ve susarak dinledi

Ruhun kendi iç ezgisini.

Ama ne zaman ki bir insan

Tanrı’yı reddedip yerine egosunu koyarsa,

İşte o zaman bir yanılgının saltanatı başlar.

Kendisini “seçilmiş”, “yüce” ya da “aydınlanmış” sananlar

Bir esmanın nuruyla yanmak yerine

Onu taklit etmeye kalkar.

Bestami’nin “Enel Hak” fısıltısı

Hiçbir zaman bir iddia değildi,

Bir yokluğun içinden gelen aşkla dolu bir sessizlikti.

Ama günümüzde bazıları

Kendini "O" sanarak

O’nu unutuyor.

Çünkü bilmek yeterli değil,

Ruhunu da bilmen gerekir.

Ve bazen susmak,

Bin kitaptan daha çok şey söyler.