Sahi Şu Kalpsizliğin Ne Oldu

Aslına bakarsan artık yoruldum.Zihnim zoruldu.Kalbim isyan ediyor bana.Gelse elinden benden bir parça olduğu red edicek! O kadar bıktılar seni düşünüp seni özlemekten.Ellerim...Onlarda kızgın bana.Sanki ben yapmışım gibi çiziyorlar çaktırmadan etimi.Haklılar aslında.Ben onlara söz vermiştim.Senin ellerinin ellerimle buluştuğunda olucak şöleni vaat etmiştim... Olmadı

Ayaklarım da kızgın aslında ama çaktırmıyorlar pek.Arada uyuşuyorlar,unutma dercesine...

O yola gelince neden dönüyorsun,neden adımların geri geri o çıkınca karşına diyorlar.Kırmızı evin yanında ki sokak daha kestirme ama hiç gitmiyorsun ordan dediler geçen.Yine sustum.Bu sefer dudaklarım başladı.Ne bu susukunluğun diye...Onlar pek ses etmiyorlar.Zamanın da az yardımları dokunmadı bana.Çok laf döktüler önüme.Ondan böyle gevezeyim.

Gözlerime gelince,onlar delirdi.Gözlerine bakamamaktan,o hızlı kaçışlardan delirdiler.Artık hiç olmayacak şeyleri görüyorlar,sen mesaj bile atmıyorsun ama sanki gelmiş gibi ışık çalınıyor onlara.
Ya da hiç olmadık bir yerde resmini çıkarıyorlar karşıma...Öyle vahim durumları yani...

Ne yapacağım bilmiyorum.Benden çok bahsettik birazda senden konuşalım.

Sahi şu kalpsizliğin ne oldu ?