Savunma / İnkar
Hiç adınız gibi bildiğiniz bir gerçeği inkar etmek zorunda kaldınız mı? Hiç bununla yüzleşmek istemediğiniz için zincirleme hikayeler uydurdunuz mu? Herkese "kendine dürüst ol!" derken kendinize dürüst olmadığınızı farkettiniz mi ?
İşte ben şimdi o kaçacak yerin kalmadığı köşedeyim. Korkunç bir kabustan uyanır gibi çığlık atmak zorundayım. Gerçek gözlerini dikmiş tam karşımda duruyor. Bana kaç kere hatırlatmayı denedi varlığını. Ama kendime onsuz bir dünya yarattım. Kendi yazdığım yazgıya bağlı kalarak aynı rolü kaç kere oynadım.
Aslında bir yol bulurum sanmıştım. Gerçeğin sınırlarına değmeden köşeden sıyrılırım sanmıştım. Belli etmeden varlığımı kimseye bende yaşarım sanmıştım. Herşeye rağmen diğerlerinden bir farkım olur demiştim. Geviş getirir gibi diğerleriyle aynı tekerlemeleri tekrar ederken farkettim; Bilirsin kimse sıradan olmak istemez. Bende bunun için yaptım. İtirafçı olsam cezam hafifler mi?
Hiçkimse sıradan olmak istemez ,çünkü ben diye adlandırdıkları şeyi tanımlamak için diğerlerinden farklı birşeyler bulmak zorundadırlar kendilerinde. Yoksa varolamazlar. Bende varolmak istemiştim. Bende ben diye birini işaret edecek sen olsun istedim. Ama o biliyordu oynadığım oyunu. Onun bildiğini bildiğim için sahtekar gibi hissettim kendimi. Yinede ona seslendim dualarımda; "kendim olmadan nasıl dürüst olmamı bekliyorsun!" dedim. Cevap vermedi. Zaten hiç konuşmaz. Sadece durur orda. Hep durur.
Ben olma isteği gayet doğaldı. Doğal olmayan benim bu isteği farketmemdi. Garip olansa farketmeme rağmen bu istekten kurtulamamamdı. Benim gibilere burada deli derler. Herkesin inkar ettiği şeyleri farkettiğini itiraf etmek büyük suçtur. Hastalar ise tedavi olup hayatlarına devam ederler. Deliliğin tedavisi yoktur. Herkesin anormal olduğunu farkettiğinde normal taklidi yapmaktan başka çaren kalmaz. Bende öyle yaptım. Bu yüzden suçluyum.
Normal olmadığımı hatırlatan gerçek odanın bir köşesindeki karanlıktan bana gülümsüyor. "Sıradan olmamak için uydurduğun hikayelerin sonuna geldin" diyor. Ona da söyledim; Çok pişmanım. Güneşe bir kez baktığınızda onun varlığını inkar edemiyorsunuz. Ama kör olduğunuz için başka birşeyde göremiyorsunuz. Hafifletici neden sayılır mı?
Bir söz okumuştum, düşünmeye vakit ayırmamak için devamlı doğru söyle. O zaman sorulduğunda düşünmene gerek kalmayacaktır gibi bir şeydi.. Lakin doğrunun eğrildiği zamanda, eğrinin kesitlerindeki noktanın doğruları doğru sayılır mı sorusu takıldı aklıma. Fazla düşünmemek için derler ya, sözüm doğru olsun odun olsun isterse gibi, akif'in br mısraında geçiyordu sanki.. Yazıcıoğlu'da, bir anına bir hükmedemediğimiz bir dünya için kıvırmaya gerek yok diyordu gibi bir sözünde.. Yine de hayat çok fazla yorucu... her şeye rağmen yorucu be... Saygılarımla üstadım..