Sen Hep Yalnızdın

Büyük kalabalıklardan geçti yolumuz.Çok seslilik, renklilik içinde büyüdük işte hepimiz.Hep birileri oldu yanımızda.Kimileri nefret etti, kimileri çok sevdiğini söyledi.Oturup yüzleşmeye vakit bulamadık, bu söylemlerden.Aslında hep yalnızdık, yalnız doğmuştuk dünyaya.Ne zaman unutsak tek başımıza geldiğimizi, dayanacak birilerini aradık.Oysa yalnızlık paylaşılmazdı.Biz hep kalabalıklara aldandık.

Şimdi daha iyi anlıyoruz yalnızlığı.Daha geniş zamanlarda başbaşa kalıyoruz onunla.Kendimizle yüzleşmenin yalnızlıktan geçtiğini söylüyor, bir başına öten kuşlar.Ve geldiğimiz noktaya dalıyoruz.Arada ne çok şeyler yaşamışız.Neler göstermiş kader sahnesi bize oyun diye! Kaç perdelik oyun ki bu, her bölümü bir yıl ediyor? Kimbilir daha kaç kere açılıp kapanacak sahne? Ve kimbilir hangi sahnede; işte bu ben! Deyip kendimizle karşılaşacağız yüzyüze?
...


Hatırla! Bir tiyatro sahnesini izlerken oyuncu ressam, gidenlerin nerede olduğunu soruyordu bir ressam hüznüyle.Neden sonra haykırışlara dönüşüyordu yaşlı ressamın hasta ve sarhoş yanları, bir dost ararken.İşte ben buradayım! Diye cevap vermemek için kendini zor tutmuştun.Hüzün ve heyecan içinde; işte biz buradayız! Demek istemişti adeta, salonu dolduran tüm diğer izleyiciler de...Ama duymamıştı ihtiyar ressam bu içli sesi.O, sahnede, sen seyirdeydin çünkü.İnsan hem oynayıp hem kendini izleyemez ki. Doğru ya!Ya izleyicisindir, ya da oyuncu! Ama bir şey var ikisinde de ortak olan;

"Sen hep yalnızdın.Yalnız oynadın hayat oyununu ve yalnız izliyorsun şimdi geçmişini oturduğun yerden..."

...

Özgür ruhlar esir etmeden birbirini paylaşmayı bilenlerdir.Yalnızlık böyle insanlarla anlamlılaşır.Yoksa etrafımızdaki insanlar çoğaldıkça yalnızlık katmerlenir.Ne soyutlamak kendimizi ne de büsbütün kalabalığa karışmak çare olmaz esaret içindeyken.Bu yüzden bazen kenara çekilip hayatını seyretmeli insan.Yalnızlığın paylaşılamadığını ama güzel bir dünya için yalnız ve özgür ruhların beraber yaşaması gerektiğini kavramalı...

Hatırla! Sen hep yalnızdın.İnsanlar sadece olmaları gerektiğinde çevrende var oldular.Ve zamanları dolduğunda ötelere kanatlandılar bir çoğu.Ya da yardım edip sana, başka şehirlere, ülkelere göç ettiler sessizce, tıpkı melekler gibi, uçmak için çırpınan yüreğin gibi...

Yüreğin bile bir kişilik oysa.Sadece gerçekten hakedeni alacak kadar.Sana sınırsız gelebilecek, yerinden şikayet etmeyecek, seni kendisi gibi bilecek insanları alabilecek kadar yüreğin.Tek yürek olacak kaç insan var seninle? Şimdi yüreğinden gelen gerçek sesi dinle! Sana yalnız olduğunu söyleyecek o da.Ama korkacak ne var ki bunda? Bunu bilmek seni huzurlu kılacak zamanla.Yalnızlıkla mücadele etmek yerine, onunla dost olmayı öğretecek yaşadıkların.Ve unutup iki kişilik aşkları, tek yürek olmayı kazandıracak sana yalnızlık tecrüben.Yürek mağaranda daha neler öğretecek sana kimbilir, zaman?
...

Evet...Küçükken de korkardın yalnız kalmaktan.Şimdi de sevmiyorsun biliyorum, yalnızlığı.Ama unutma yalnız doğduğunu ve yalnız öleceğini.Kuru kalabalıklar yerine anlamlı dostluklar edinmeye çalış kendine! "Kalıcı olsun, yüreğini ortaya koyduğun dostluklar..."O zaman kaliteli bir yalnızlığa dönüşür, sana sırdaş olanlarla hayat.Ve ancak o zaman, gerçek dostlarla yalnızlığının azaldığını anlarsın.Bu yalnızlık duygusunun beynini kalabalıklaştırmasına izin verme hiçbir zaman.Ve şunu da unutma ki;

"Sahnedeki oyuncular, izleyicileri göremezler.Görseler bile, istedikleri zaman onlarla konuşamazlar..."

Sahnede oyununu oynayan sensin şimdi! İşte oyununla başbaşasın.Sevdiklerinin sesini ancak yüreğinle duyabilirsin.Şimdi yalnızlığa alış! Ve sessizce rolünü oyna.Bu rol sana çok yakışacak.Sevince yalnızlığını, artık duvarlar seni ağlatmayacak.

Şimdi tüm alkışlar yalnızlığına gelsin! Bu oyun baştan sona senin.Anla artık! Tüm sevdiklerin seni izliyor, sevinç içinde.Belki de...

"Sen hiç yalnız olmadın..."