Sensizlik Zor Annem

Kendim gibi yüreğimde küçücüktü. Ama hatırlıyorum. Soğuk bir rüzgâr girmişti kapıdan babamla beraber, nasıl da ürpermiştim. Babamın ıslak çökük gözleri, çaresiz yüz ifadesi, yığılmış omuzlarına baktığımda bir terslik olduğunu sezmiştim. Bir anda büyüyüvermiştim sanki. Babamın boşluğa dalan gözleri "her şey Allah'tan kızım" der gibiydi. Acı haber böyle gelmişti işte... Derin bir sessizlik ve buz gibi bir hava hakimdi evimizde. Sonra hüngür hüngür ağlama sesleri arasında hüzün.

Canım annem, gittiğin gün, gözlerimin içine sevgiyle bakarak büyülü sesinle "canım kızım benim" diyen seslenişin hâlâ kulaklarımdaydı. O gün karnında bir cenin olmayı düşlemiştim. Zaten daha önce kalmıştım dokuz ay on gün alışkındım. Yeniden içinde olmak istemiştim daha hiç doğmamış gibi.

Sensiz bir dünyayı solumaktansa, seninle beraber gittiğin yerde havasız kalmaya razıydım. Ama üzülürüm diye toprağına bile götürmemişlerdi.

Hani ellerimi sıkı sıkı tutardın kaybolmayayım diye, yaban ellere teslim etmem derdin, hani son beşiğindim. Oysa şimdi ben belki de ömrümün son eşiğindeyim. Nasıl da zor yolculamıştım seni.

Senden çok özür dilerim anne. Sen, benim ağlamamı hiç istemezdin ama kolay mı bu annem? Ağladım işte! Dayamadım bu ansızın gidişine.

Gözlerinle adım adım beni izlerdin, arkamdan sevgiyle süzerdin. Hayır dualarını hiç eksik etmezdin. Tarardın yorulmadan saçlarımı narin ellerinle. Lüleler yapardın yandan iki tane. Senden sonra kestirdim ben saçlarımı, kim senin kadar güzel yapabilirdi ki, sorarım sana anne.

Annem! Ölürsem gözüm arkada daha küçücük ne yapar bensiz dediğin kızın şimdi iki çocuk annesi. Keşke keşke beni hiç düşünüp üzülmeseydin bak her zaman olan ölene oluyor canım annem.

Bu anneler günü yine sensiz yine sevginden yoksunum. Nur içinde yat benim güzel annem...