Ses Bayrağımızın Farkında Olmak

Dil; bir milletin tarihinden, kültüründen izler taşıyan, edebiyat gibi bir sanatla kendisine hayran bırakan, o milletin koruyup, geliştirdiği önemli bir hazine. Gün geçtikçe değişen yaşam koşulları, kişinin diğer kültürleri tanıma merakı, yurt dışında yaşama veya iş hayatına daha kolay atılma düşüncesi, kişileri yabancı dil öğrenimine teşvik etmekte. Elbette diğer kültürleri tanıma adına dil öğrenimi çok önemli fakat kişilerin özellikle gençlerin kendi kültüründen koparak kendi şiirlerini, türkülerini, hikayelerini, romanlarını dudak büküp bir kenara iterek yabancı müziklere, çok satan klişeleşmiş batı eserlerini okumaya yönelmesi ve gün geçtikçe kitaplığına bir benzerini daha eklemesi ilginç bir seçim olsa gerek.
Kendi dilinin inceliklerini tam olarak öğrenememiş ya da dilini sadece günlük hayatta kullandığıyla yeterli bulan bir kişinin aklı diğer dillerin diksiyonuna ya da dil bilgisine nasıl yatabilir?Ya da kendi dilinin edebiyatından kültürel birikim sağlayamamış bir kimse diğer kültürlerin edebiyat nimetinden nasıl faydalanabilir? Gerek kendi çevremizdeki insanlarla gerek ağızlarından dökülen
kelimelerinin yabancısı olduğumuz kişilerle iletişimimizi sağlayacak, diğer milletler ve kültürlerle olan etkileşimimizi de güçlendirecek olan yabancı dil öğrenimine ilgi ve talep fazla olabilir. Peki, her milletin kendi değerleriyle oluşmuş, kendi coğrafyasında gelişimini sürdüren, o milletin toprağı gibi kokan ana dilinin iyi bir şekilde öğrenilmesini ve diğer kuşaklara bozulmadan,
eskimeden sağlıklı bir şekilde nakledilmesi gerektiğini düşünenler var mıdır acaba?









Konuşma dilimizde de çokça yer verdiğimiz, sözlüklerimizde de yer alan birçok yabancı sözcüğün kökenine bakarsak, dilimizin diğer dillerin etkisi altında olduğunun ve gün geçtikçe yeni, alışılmadık kelimeler işittiğimizde dilimizin sözcük hazinesinin genişlediğinin ve beraberinde dilimizin geliştiğinin farkında oluyoruz. Bu gelişme dilimizi olumsuz etkilemez mi? Yabancı dil etkisinde kalan bir dil, bir zaman sonra zayıf düşüp de yok olmaya yüz tutmaz mı ? Dilin yok olması hatta yok edilmesinin düşünülmesi anlamsız gibi görünmekte; ancak dildeki bazı kelimeler veya kurallar kullanılmadıkça ya değişir ya da o dili konuşanların unutulmaya yüz tutmuş, o dilin eski sözcüklerinin yerine yenisini, yabancı bir dilden kendi diline geçmiş olanını kullanmasıyla birlikte dilindeki kelimeleri yavaş yavaş bir rafa kaldırır bir daha ihtiyacım olmayacak düşüncesiyle. Yüz elli iki yüz yıla kullandığımız kelimelerinin bazılarının anlamının öğrenilmesi için sözlük karıştıracak bir kuşağın da olması muhtemel bir durum.
Varlığı çok eskiye dayanan, lehçelerine, farklı yörelerdeki ağızlardaki şekillenmesine bakarak ne kadar çeşnili; türküsünde, şiirinde, romanında kısacası edebiyatının her döneminde kendisinde bir farklılık sezdiğimiz Dağlarca'nın tabiriyle ses bayrağımız haline gelmiş dilimiz Türkçe... Merak edip edebiyatımıza baktığımızda şiirde söz sanatlarının, kullanılan ölçünün ve yakalanmasında şairinin ustalığını konuşturduğu ahengin malzemesinin dil olduğu ve kendinin ne kadar köklü ve gelişmiş bir dil olduğunu daha da kolay bir şekilde kanıtlıyor sanki ve siz de onları okuduğunuzda dilinizin adeta sanat için yaratıldığını düşünüyorsunuz.









Dilimizi iyi bir şekilde konuşarak, özelliklerinden ve yapısından haberdar olarak ve o dilin mirasçısı olan gelecek kuşaklar için emanetçisi olduğumuz türkülerimizin, birbirinden değerli ustaların emeği edebi eserlerimizin yabancısı kalmışsak, diğer dilleri öğrenmemizin başka kültürü tanımamızda ve iletişim potansiyelimizi geliştirmemizde yararı olacaktır ama çevremizdeki insanlarla ettiğimiz daha içten sohbetlerin tadını nerede bulacak, kendi değerlerimize bağlı olduğumuzu, dillerini öğrendiğimiz milletlere ve genç kuşağımıza nasıl açıklayacağız?