Sessizliğe gömüyorum deliliğimi....

Son bir kez yokladım kendimi neyim var ki sanki senden başka diye... Koskoca bir hiçle çarpıştım, bomboş ellerim ceplerim de, sevda kırıntıları yüreğimde ve paylaşacak bir şey yok artık cinayetine şahit düşlerimden başka. Yüreğim de hala bir sızı var geçmiyor.

Şimdi, bakir değil düşüncelerim. Korkularım cenaze namazların da, ölümümün diyetini ödüyorum ardından, yalnızlığımla boğulmuş, tüm eksikliğinle derin bir sessizlik hâkim evrene ve gece siyah simsiyah yine, tüm öldürdüğün ümitlerimle, yitirdim her şeyi gidişinle.

İşte böyle... Ne kapına gece yarısın da dayanmalarım sessizce ne uzaktan duyamadığın seslenişlerim hayra alamet değil ona göre! Delice ne fikirler gelmiyor ki aklıma senden yana, bir bilsen korkardın gerçekten, seni ne kadar sevdiğimi bilsen, görsen inan korkardın bu kadar sevilmekten. Korkuların dizilirdi gökyüzüne bir bir...

Dur... Dur haklısın sen!

Deli sevdamı gördün ve korkuyorsun sen, korkuyorsun bu kadar sevilmekten. Bu yüzden kaçıyorsun benden...

Ben böyleyim sevgili!

Deliyim, ancak deli delice severmiş... Bir deliden kaçıyorsun sen.

Haklısın kendi deliliğimle yaşamayı sensiz öğrenmeliyim ben, seni incitmeden söz verdiğim gibi varlığımı sana bir daha hissettirmeden...

Seslenip de senden cevap alamadığım sessizliğe gömüyorum deliliğimi...



Esenlikle ve sevgiyle... Melekler öpsün yüreğinizden


21.06.2008