Sevgini İstiyorum Öğretmenim

İlk defa ayrılıyorum annemim şefkat kokan kucağından. Yalnız kalmanın acısı sardı şimdiden her yanımı. Kanatlarını çırparak ilk uçuş denemesi yapan bir serçe gibiyim. Titriyorum. Ya düşersem! Ya başaramazsam diyorum. Çok karışık gelen harfler ürkütüyor.
Sevgili öğretmenim!
İşte senin yeni bir çocuğun olarak teslim edildim körpe yüreğimle tebessüm sunan gül yüzüne.
Bilginden önce sevgine susuzum.
Seni sevemezsem bil ki öğretmenim hiçbir şey öğrenemem.
Yaramazlıklarımı ilk heyecanıma bağışla.
Biliyorsun ki ben merkezli bir dönemin kendine özgü bireyiyim. Şayet suratın asılırsa gözlerimin neminde kişiliğim boğulur.
Belki de öğretmenliğin en zor ve sıkıntılı dönemi sizindir. Anaokulu diyorlar adına. Bunu da tam anlamadım. Çünkü ben annemin beni okutacağı bir okul sanmıştım. Ama annem beni tebessümü bir gülü andıran tatlı bakışlı siz öğretmenime bırakınca şaşırdım. ?Ne oluyor anne niye gidiyorsun?? dedim. ?Sevgili kızım sana yeni bilgiler ve okumayı yazmayı öğretecek kişi bu öğretmenindir? diyerek siz sevgili öğretmenimi işaret etti.
Bir ılık sevgi pınarı kaynadı küçük kalbimde size karşı. Ama ne olur bu sevginizi kurutmayın öğretmenim.
Benim için önemli olan sizin ne öğreteceğinizden önce nasıl davranacağınızdır.
Ben sadece sevilmeyi seviyorum. Sevilmediğim yerler benim için karanlık bir zindan gibidir. Ne olur kendinizi zindanımın gardiyanı olarak takdim etmeyin. Ne kadar bilgili olursanız olun o zaman bana bir şey öğretemezsiniz.
Biliyorum sınıf ailemdeki kardeş sayısı oldukça fazla. Sevginizi nasıl paylaştırırsınız bilmiyorum. Ancak bildiğim bir şey var ki hepimiz sevgine muhtacız.
Yorgunluğun, geleceğe bırakacağın biz değerli mirasların bir gün karşında öğretmen, doktor, avukat, sanayici, mühendis ve daha nice güzel yerlerde seni saygıyla andığımız zaman gidecektir. Biliyorum belki çok uzun bir zaman, ama olsun bir damlayla dolmaya başlamaz mı derya?
Sevgili öğretmenim!
Anne kucağından ayrılmanın acısını sevginin tatlı esen rüzgarlarında sürgün etmek istiyorum küçük yüreğimden.
İlk izlenim çok önemli değil mi? Çünkü hayata tutunacak dalımın ne kadar sağlam olduğunu ve muhtaç olduğum şefkatin ne derece hissedileceği o an gözlerinizdeki ışıktan alırım.
İşte o ışıktan yoksun gözlerle bakan ve sadece beni iş olarak gören bir yüzün yakıcı rüzgârlarında, kökünden sarsılan bir fidan gibi devrilirim yaşamın kucağına.
Dalgalanan bayrağımın mütebessim bakışlarında ilk sizi gördüm öğretmenim. Ve onun gölgesinde sevginizi yüreğimin en derinlerinde hissederek yarınlara umutla yürümeyi istiyorum.
Daha da önemlisi sevginizi istiyorum öğretmenim.
Evden ayrılışımın hüznünü, yüzünüzde açan şefkat çiçeklerinin en güzel kokularında gidermek istiyorum.
Bana yardım eder misiniz öğretmenim?