Sevimli Dev

Arefe günü düşecek sokağa..emanet gülüşler heybesinde ,yarı aç yarı tok...giyinmiş ,kuşanmış!..görenler adam sanacak o kırılışı!. bir kaldırıma basacak ayağını ,birde gökyüzünde bulutlara sıkışmış yağmura!.Işığından sokaklar titreyecek ,döndüğü her köşe başından sokak lambaları ,elleriyle kapatacak gözlerini!..tıpkı çocukken kendimi sakladığım gibi ,avuçlarımın arasına atıp yüzümü ( ben yokum! ben yokum!) dediğim gibi..pencereyi açacak karşı komşunun gülüşü!..kocaman sevimli bir dev ona göre!..kucaklayacaklar gövdesini ,ışıkları hiç sönmemiş evlerin kapıları!..çalarsan kapımı ben yokum! evde yokum!..elde yokum!..açmayacağım!.
Görücüye çıkaracakmış bayramı!..kendinden sonraki gün bayram gelecekmiş!. Nebahat teyze baklava açmış ,dört tepsi..ikisi kendilerine ..diğer ikside sevimli devin, misafirini görmeye gelenlere..yanına su böreği..yemede yanında yat!..diyor. Sarma sarmışlar..komşu kızlarını toplayıp bir araya..Hülya daha hızlı ve daha küçük sararmış. hamaratmış!..öyledirde!.
Her Arefe günü aynı!..bekleyen bekleten...gelen gelmeyen...dönen dönmeyen..
Ve herşey hazırdı!..çocukların bayram sabahı kapı kapı dolaşıp ,şeker ,çikolata toplamaya avuçlarıda hazırdı..yanlız bir şey eksikti , Arefe sabahı bizim ev halkı yoktu..baktım heryere odalara ,kilere ,balkona..iyi baktım! kapatmamışlardı gözlerini ellerimizle..çıkın ! çıkın ortaya!..bakın ben varım! ben varım!.evdeyim...yarın bayram gelecekmiş!..