Şimdiki Arz

Otuz yedi gün kayıp köyde kaldım,el çizgilerime bakıp yolumu bulmaya çalıştım. Kurtlu kirazlar dökülüyordu ağaçlardan, kuşkuya düşüren metaforların yenileri çıkıyordu her saat başı. Hala durumu kritik bir süreçte en son sırada yer almam hoş değildi kesinlikle. Haddini bilmezlik bana çiçekleri hatırlatıyordu, üç yapraklı,sinirli, azımsanamayacak kadar önemli çiçekleri.

İnsanlar ikiyüzlü hayaller kurup gelecek üzerine tartışadursun,kilitler arkasındaki gizli dünyalarda milyonlarca hikaye vardı gün yüzüne çıkarılmayı bekleyen. Ben hepsini tazeledim, kendimi yok satıyorum evde. Kimse şüphelenmedi, yardımseverlik duygusunu köreltmeye çalışan tuzaklara karşı en büyük ilaç okumak ve büyü etkisini göstermeden ortalıktan uzaklaşabilmen için kırılmış düşlerine halsizlik gözdeleri eklemelisin, bu çok önemli.

Otobüsten iniyorum, gözlerimde yaşların seyir defteriyle bulanmış vaftiz çocuğu, karşılıksız ilişkiler yumağında çok acıklıydı sahneler, eğer arabam olsaydı uçurumdan atardım. Bilmiyorum ,kanatsız serçeyi besleyince cennete gider miyim,yoklukta kopuk gelmiş müzikler gibiyim ..