Şizofrenin Günlüğü

Bu hastalık artık beni çok yoruyor,kalkasım gelmiyor yataktan,uyumakta istemiyorum hiç yoktan.
Kalbim hızlı atıyor,duyuyorum sesini,engel olamıyorum duygularıma,iniş,çıkışlarıma.
Başlangıçta çok mutlu,çok mutsuz,çok agresif,çok sakin oluyordum.Şimdilerde ise tek kelime konuşmak istemiyorum. Çok yoruldum...
Kahvaltı da yapmıyorum artık,sabahları bi çay sigara,öğlen sigara,akşam bi çay sigara daha...
Artık yakışıklı olmakta istemiyorum, insanların beni yakışıklılığa bağlı nedenler ile yargılamalarından yoruldum.
Beynimin içinde on binlerce ses,milyonlarca görüntü, hepsi üstüme geliyor.Bir oğlum var benim,artık onu bile düşünemiyorum.Günde binlerce dejavum var benim ,geceleri bitmek bilmeyen kabuslarım kan ter içinde kaldığım.Bunların hepsini yaşadığım ve sizlere anlatamadığım duygularım var benim.
Dışarıdan normal gibi görünüp,içimde yaşadıklarımı size anlatamamak,yıllardır kendimle ve duvarlarla konuştuğumu sırf deli diyip gülersiniz diye sizlerle paylaşamamak çok acı veriyor bana .
Herkesin bana güvenmesi,beni sevmesi,sayması,itibar etmesi bunların hiçbirini istemiyorum artık.
Çünkü güveni boşa çıkarmamak,sevgiyi karşılıksız bırakmamak,ve insanlar bana itibar etsin diye dik durmaktan yoruldum. Çok yoruldum...
Her gün annem ve babamın dizlerine yatıp,bütün bu duygularımı anlatıp ve beni anlayacakları günü hayal ediyorum. Tabi o güne kadar ölmezsem.
Sizleri Seviyorum...