son

Her son dediğimiz
İçimizde yeni başlayan bir sızının işaretçisidir aslında...


Kıştı bahardı derken
Hayata dair gerçekleri hayal atlarına yüklediğimdi
Sen giderken el sallamayışım ise
Gidişini görmeyi istemeyişimden di


Gökyüzü diyorum
Ne çok yakışırdı yüreğimdeki senli anlara
Düşlerin, hayallerin ayrı renk
Faunanı süsleyen ayrı renkti oysa
Renklerle takıntım olmasa da
Yasaklı şiirlerime o renkleri de ekledim...

Gülümse diyor şair!
‘Küçük bir çocuğun masumiyeti' diyor!

Çok oldu
Biz bu iki güzelliği unutalı
Yağmurlu zamanlara dek düşürüp
Gözyaşlarımıza yol vermemiz ondandır
Ki bulutların kahrını çekmemiz de ondan.


Lüzumu yok üstü örtülü sözcüklerin
Sonu belli olan bir yolda
Aşka , huzura dair bir sapak aramak anlamsız
Belki de bin kez öldürdün beni içinde
Bin kez benim seni aklımda öldürdüğüm gibi!...



Son kez, son yolcu, son sesleniş....
En büyük yalanlarımız kendimize
İçimizdeki acılara katlanmanın
Ve açık edemediğimiz duyguların
Kuytularına sığınmanın en kolay yolu
SON' la başlayan her kelime...