Sonsuza Kadar

Soğuktu... Derin bir nefes aldım... Başımı kaldırıp gözlerine baktım ve kısıp gözlerimi onun gözbebeklerine odaklandım. Yapraklar sonbaharın şarkısını fısıldıyordu o sırada.
Elimi hafifçe kaldırıp elini tutmaya yeltendim ama elini yumrulaştırıp geri çekti. Sonra bir adım attı arkasına bir adım daha ve bir adım daha... Metreler çoğalıyorken gözlerimde arkasını döndü bana, saçlarının rüzgârda dağılışını izlettiriyordu sanki. Dur demek bu kadar zorlaşmıştı, takılmıştı boğazıma. Önce bir damla yaş gözümde doldu ve 2 ayrı tanecik olarak yanaklarımdan süzülürken dudaklarıma tuzlu sıcaklığı geldiğinde anladım bunlar daha şimdiden özlemenin yağmurlarıydı... Hızlı ve büyük adımlarla arkasından gittim kolunu tuttum ve yüzünü döndüğünde bana ağlıyordu hem de benden çok daha fazla çok daha acı... O an, işte o an mutlu olmasının hayalini kurdum. Ellerimi uzatıp gözyaşlarını sildim ve yanaklarına dokundum... Benden saniye bile gitmesi beni yıllarca yıkmaya yetecek hüzünle doldurmuştu. O an söyledim ona 'Gitme, seni seviyorum hayallerimin prensesi'. Dondu kaldı çünkü biraz önce hoyratça ayrılığı isteyen ben saniyeler geçmeden kendimden geçmiş ona defalarca âşık olmuştum. Ellerini tuttum, gözleri gözbebeklerimdeydi yaklaştım öptüm dudaklarından. Mutluluk sarmaya başlamışken sonbaharımızı o an söylenecek en güzel şeydi;
Sen ve ben sonsuza kadar sevgilim...