Susarak Anlattıklarım...

Ne zaman kendime, yalnızlığıma gitmek istesem
Kapını çalarken buluyorum kendimi
Hem yalnızlığa alışamadım, hem de yalnız kalamadım
Çok gürültülü yalnızlıklarım,
Çok kalabalık
Artık kaldıramıyorum.
Binlerce tartışmalar yankılanıyor. Her şey birbirine giriyor. Olmadık yerde bağırıyorlar.
Susuyorum.



Yönetmen beni sevmiyor
Tepkisizliğimi
Her şeyi içime atışımı sevmiyor en çok
Beni dışlıyor
Ağlayacaksın diyor sırası geldiğinde
Söyleyecek sözün kalmadığında
Biraz hüzün dolmuşsa gözlerine
Boşaltacaksın



Yönetmen bu yüzden beni sevmiyor
Oynayacaksın diyor, Hayat bir oyun, hangi karakteri oynaman gerekiyorsa, ne söylemeni istiyorlarsa Onu söyleyeceksin, çok zeki bir çocuk, büyüyünce ne olacaksın, hiç gerek yoktu zahmet etmişsiniz, Siz gelmeseniz ben... ben mi?
Ben hiç beceremedim
Denedim yalan değil
Komik geldi, çok komikti dostum, dayanamadım güldüm...



Ne çok sustun, ne çok alttan aldın
Bende başlıyorum
Yeter artık, neden anlamak istemiyorsunuz, ben onu mu kastediyorum, nerenizle dinliyorsunuz.
(takdir edersin ki onlar susmuyorlar)
Hep beraber bağrışıyoruz,
Böylece sürüp gidiyor.
Birbirimizi yanlış tanımış oluyoruz
Kırıcı oluyoruz
Dayanamıyorum, yine susuyorum
Onlar ağlıyor
Bana kırılmaya alışık değiller ya, o yüzden
Duygusal ağlayıcıların suskun izleyicisi oluyorum
Katı yürekli adam oluyorum



Bense hiç ağlayamadım
Yanımdakilerden mi utandım bilmiyorum
Belki
Kendimi kontrol ettim
Hüzünleri boğazıma düğümleyip
Biriktirdim hüzünleri
Birkaç aya kalmaz yalnız ve kırılgan bir gecede, bir yolunu bulur boşaltırım sandım
Olmadı,
Elimde kaldı. (ki hala bendedir)



Sonraları pamuk ipliğine bağlı taşıdım hüzünlerimi
Hep dokunsalar ağlayacak gibi oldum
Dokundular
Sustum...
Susmayı böyle öğrendim
Ağlamamayı, Duygusal ağlayıcıların katı yürekli izleyicisi olmayı böyle öğrendim
Değil mi ki bazen en güzel bağırmak
O karşında otururken, içindekileri susmak kulaklarına
Ve değil mi en güzel ağlamak,
Kanlarını akıtırken kalbine
Bir gülümseme göndermek gözlerine...



Yeter artık
Beynim dönüyor
Başım ağrıyor
Beni böylece bırakıp gidip uyumayın
Hiçbir şey olmamış gibi
Yalnızlığımı verin bana
Durmadan bağırıyorsunuz
Avaz avaz ağlıyorsunuz beynimde
Ne olur yeter!
Susun artık
Beynim zonkluyor



Bu yüzden kapını çalarken buluyorum kendimi
Ne zaman sana gelsem
Sana ağlasam sözlerimi
Seni sarsam ve ne zaman gözlerine dalsam
Yalnızlığımı bulurum
Affetmeyi öğretir sıcaklığın, hem onları, hem kendimi
Ne zaman öpsem seni
Ne zaman çığlıklarını duysam sonra
Beynimde susar çığlıklar, gözlerim kapanır, uyurum...