Taşıyamıyorum

Taşıyamıyorum artık bu acıları, kaldıramıyor hüzünleri yüreğim. Ben dayanmaya, geçecek diye sabretmeye çalıştıkça her şey daha kötü oluyor. Tüm ümitlerim yeşermeden soluyor. Her mutluluğumun ardından daha büyük acılar geliyor. Ben yaralarımı iyileştirmeye, kalp kırıklarımı onarmaya çalıştıkça yeni yaralar açılıyor. Bazen gözyaşlarım bile akmıyor. Zaten ağlamakta rahatlatmıyor. Gözyaşlarım daha çok acı veriyor. Gözümden akan her damla tuz olup yaralarımı yakıyor. Aklımda ise cevapsız sorular ' neden ben? Ne yaptım bunları hak edecek? Neydi suçum?' hiç birinin cevabını bilmiyorum. Tek bildiğim etrafımdaki herkesi üzüyorum. Ben olmasam her şey daha güzel olacak ve herkes daha mutlu... zaten yokluğum kaç kişiyi üzer ki şu hayata?! En fazla birkaç kişiyi... onlarda alışırlar zamanla. Zaman her şeyin ilacı değil mi? Unutturur onlara beni.
Günah olmasa canıma kıyarım. Düşünmem bir saniye bile... gözümü kırpmadan giderim ölüme. Ama yapamıyorum. Allah'ın verdiği canı yalnız Allah alır biliyorum. Zaten bu yüzden hayata katlanmaya çalışıyorum. Ve her gece Allah'a dua ediyorum. Rabbim ya canımı al, ya da bana sabır ver.