Tavandaki Köşe

Yine bir gün daha geçti sensiz.
Yine aynı tavanın aynı yerine tam köşesindeki kıvrımlı yere bakıyorum.
Baktıkça seni hatırlıyor seni özlüyorum. Bu tavandaki köşe en iyi bilen aslında seni nasıl özlediğimi. Her gece o şahit oluyor dalıp gitmelerime uzun uzun bakışlarıma. O köşede senin yüzünü görüyorum sanki o sıcacık gülümsemenle.

Sanki böyle elimi uzatsam dokunacak gibiyim. Boyum uzun olmasa da zıplayıp yakalayıp yanıma alasım geliyor seni. Uzun uzun, sıkı sıkı sarılmak geliyor, doya doya öpmek geliyor içimden nefeslerimiz birbirine karışıp aynı nefesi alırcasına.

Bu tavan var ya bu tavan, o anlatsın sana olan aşkımı, bu bitmek tükenmek bilmeyen gün geçtikçe daha da artan sevgimi.
Bu satırları yazarken de o eşlik ediyor bana.
Bir ona bakıyorum ondaki seni görüyorum bir yandan da bu satırları yazıyorum.

Hani diyordum ya sana her yerde sen varsın seni görüyorum diye. Bu mısraları satırlara konu olsun diye değil ama en çokta bu tavanda görüyorum seni. En çok seninle baş başa kaldığımız anlardır bu tavana baktığım akşamlar, geceler, sabahlar.

Hadi in artık o tavandan gel yanıma. Doya doya göreyim gerçek seni, o gülümsemeni. Doya doya sarılıp öpeyim seni.

Seni yaşayım ömrümün sonuna kadar.
Benimle kal.
Geçmesin sensiz bir ömür bir yıl bir ay bir hafta hatta artık bir gün bile geçmesin sensiz.