Yalan Yorganı

Çevremdeki insanlar belki hiç tanımıyorsa bile fark edebiliyorlar bizleri. Biz üstümüzdeki giyisilere
rağmen çıplağız aslında. Gerçekler bizi çıplak yapıyor. Her şey gibi içimizde görülüyor. Yalan bizi biz yapan şeyler. Küçük değiller. Bunun ne pembesi olur ne de beyazı. Üstümüzü örtecek yorgan bulamayız. Yorganlar çaresizlik içinde üşür içimizde. Ve sürekli kendimizi ak çıkartmak için devam ederiz bu "pembe!" yalanlara. Sonuç ne olursa olsun hiç değişmez içimizde dışımızda. Üşüyorsak üstümüze yorgan olmasın yalanlar. Mutlulukda almayalım üstümüze. Dürüstlük denilen şey ne zaman çöpe atıldı. Ne zaman bitti. Ben anlam veremiyorum. Umut, kader hepsini oyuncak ederek aldık hayatımıza. Ne eksik kaldık ne de fazla. Peki yalan mı bizi fazla kılan? Yalan değilse neden hala üstümüze bu yorganları örtüyoruz?