Yanıldım

yanıldım....
yanıldım Rabbim yanıldım. herkesi kendim gibi sanarak inandım. ben en büyük hatayı burda yaptım. oysa kimse yokmş arkamda ben tek başıma yürüyormuşumda haberim yokmuş. ben sanmıştımki bu acımasız hayat yolundan ilerlerim başım dimdik çıkarım. battıkça battım bataklığa. her gece ağlar mı gözler. hergün sessizçe çekip gider mi ruh isanın bedeninden? nefes almak bu kadar zor mu? sanki koca okyanusun içindeyim nefessiz kalmışım. nefes alsamda almasamda boğulacağım. öyleyse ben ne yapayım. en değer verdiğim insanlar bırakmışken elimi ben ne
yapayım. kalmışım ortalıklarda açtım ellerime uzattım göğe yalvarıyorum ...
hergün bir insan sessizce isyan yapar mı? ruhum bedenimde değilken, aklım başımda değilken nasıl doğru kararlar vereyim. nasıl doğruluğuna inanayım bu dünyanın. nasıl güveneyim artık insanlara ben zaten çoktan gömmüşüm birçoğunu.
yanılmışım işte herşeyde ben hata zincirini nerde başlatmışımda bir çığ olmuş. ben nasıl bu kadar aptalmışımda herkesi kendim gibi sanmışım. kendimi sorguluyorum günlerdir elimde kocaman hiçler dolu. gülümsemek haram olmuş bana. hülyalı bu gözler yaşlarla dolmuş yine.
geçmişteki sayfalarımda benden çok başkaları doluymuş. yırtamıyorum, atamıyorum nede üstünü karalıyabiliyorum onlar öylece kalbime saptanıyor işte. hayat beni çok üzüyorsun. artık gözlerimde yaşlar kalmadı artık nefes almak bana zor gelir oldu.
yanıldım işte hatalarım burdan başlıyor. belki sayfalarda olmasa ben kan revan içinde öylece biryerde yığılıp kalacağım. kendimi kaybettim beni hayata döndürecek bir sıcak elde yok işte ben bir zincirde öylece hapsolmuş geçmişte yaşamaya devam edeceğim. geçmişteki gibi mutlulukla , yine aldanmış kendini aldatmış vaziyette...