Yapayalnızlık

Yaşamak için sebeplerim var. Birincisi "emanet olan canımı yine emanet edenin ellerine bırakmak. O'nun belirleyeceği gün ve saati sabırla beklemek". Diğeri "her daim bir yolunu bulup yüreğime doğru akan arsız hayallerim" ve son olarak "canımdan öte sevdiklerim". İtiraf ediyorum: "Onlar olmadan aldığım her nefes sıradan bir eylemden ibaret".

Gelgelim son günlerde hep vererek azaldığımı ve sonunda tamamen bittiğimi hissediyorum. Belki de uzaktan canlı bir varlık gibi görünsem de harbiden yokum. Yapayalnızlıkta yalpalanıyor karanlık ruhum. Akşam güneşi gibi çekildim yine kuytularıma.

Yaz değil gözyaşı yağmurlarımla sırılsıklamım. Neyse ki "sana yakıştıramadım bu düşünceleri" diyecek biri yok yamacımda. Işığı açmak için ayağa kalmak bile mutluluk emaresiymiş. Mutsuzluğu çok yakıştırdım şu anda kendime.

Ruhumun aynasına bakıyorum utanarak. Gördüğüm : "Asık bir yüz, çatık kaşlar, şişmiş gözler ve yorgun bir beniz".

Hava aydınlanıncaya kadar kalkmamak istiyorum sandalyemden. Koltuğa geçsem, koltuk çıkmayacak dertlerime hatta uyutacak hemen adım gibi biliyorum.

İnsan layık olduğu gibi yaşarmış. Kendimden özür diliyorum. Sonra affedecek miyim diye de bekliyorum. Başka şansım yok ki. Hayat devam ediyor.