Yine Doğadan Medet Umdum

    Çocukluğum küçük bir köyde sevimli hayvan yavrularıyla oynayarak, ota böceğe hayranlık duyarak geçti. Ailem çiftçiydi, sesimiz soluğumuz gündüzlerden ibaretti. Gün ağarırken köyümüzü bir sessizlik kaplardı. Günün sonunda kavuşulurdu en güzel ana, ertesi gün hatırlanmayacak olan rüyalar eşliğinde ki mis gibi uykuya.

Şimdilerde o zamanların kavuşmak istediğim uykusuna o kadar uzağım ki. Beton kokusu sen mi engel oluyorsun buna? Baş ucumda kasımpatılarım da var ama yeterli gelmiyor demek ki. Kaçmak istiyorum gecelerden, yorgunluktan sızmasam uyku nedir bilmeyeceğim inan ki. Rüyalarımı da hatırlar oldum ne yazık ki. Özlüyorum asla ulaşamayacağım o masum sevgi dolu günleri.

Aslında o zaman da sevmemişlerdi beni, rüzgar dışında kimse okşamamıştı saçlarımı. Yanaklarıma yumuşacık yağmur damlalarından başka dokunan olmamıştı. Şimdi ıslanmaya bile vakit yok. Hele rüzgar, en acıklı hikaye onun ki gönlünce esemiyor artık, önünü kesmiş koca koca binalar. Sarılamıyor yalnızlık çekenlere , kendine getiremiyor artık kimseyi, görevi aksadı, yere düşüyor tutmak istediği her gözyaşı.

Gördün mü işte yine doğadan medet umdum. En sıcak yine doğayı buldum. Gitmeliyim... Kirlenen ruhumu geride bırakabilir miyim? Bilmiyorum. Ama deneyeceğim...