Yok

Unutulan her şey için bir diken biriktiriyorum, batırdıkça gönlüme kaza süsü veriyorum sensizliğe. Biz hiç istemedik ayrı kalmayı, biz diye bir şeyin çilesini çekmek bize hep hoş geldi de; biz istemedik sayıyorum bizsiz kalmayı.

Mutlu olduğunu söyledi yalnızlığımı paylaşan şarkı; mutluymuşsun çok, hem de bensiz... Adımı hiç hatırlamıyormuşsun mesela; ben üseni unutmaktan korktukça.
Unutmak istemediğimi unutturuyorum kendime; unutmak isterken unutamayan deli bir âşıkmışım gibi.

Unutmamayı seviyorum belki de ben, şarkılara tutunup umurunda olmayı isteyişim belki de hep bundan. İç çektim, derin bir iç çektim; sarhoş rüzgarlar ağaçların dallarına türkü çığırdılar sandı toprak. Toprak'ı da kandırışım oldu; kendime kanışımla.

Herkes unutuyor birbirini, ben mi unutmayacakmışım seni? Sen kimsin ki? Şimdi bir başkasının kalbinde yaşayan bir nefes olmaktan başka ne vasfın var ki senin? İlk defa ölmeni diledim; Allah affetsin beni. Sen ölürsen, ben yaşamayı öğrenirdim belki. Bir gün kalbim çalacak, bir hırsız girdi sanacağım kalp hırsızı kalbimi alıp gidecek gibi. Sonra fark edeceğim, artık bir kalbim yok ki benim...