Yoksa Aşk

Kopuyordum kendimden, sanıyordum ki sende ben aşkın ölmeyen devasıyım. Kalbimdeki kelebeklerin ikizi sayıyordum yokluğunu; elbet varlığını bana getirecekti. Fırtınalara karşı dimdik duruyordum, sen güçlü kadın muhtacıydın. Sırf seninle dolabilmek için ben'i bırakıyordum çoğu zaman. Sana laf getirtmiyordum aşktan yana; sen güzel seven adamdın çirkin hallerimi bile. Hayaller oteline bir kişilik oda ayırtıp o yalnız odada yastığımı ıslattığım anların feda olsun'u sayıyordum seni.

Şimdi sokakta kalışımın ve hayallerimi terk edişimin esas adamı sensin. Bulutlarda kendimi arıyorum gözyaşlarım kendilerini yalnız hissetmesinler beni sebep göstermesinler diye. Kendime düşman olduğum günlerin gerçek sebebi saymaktan cayıyorum seni; bir hayaldin ve hep hayaldin, suluyorum kalbimin solmuş çiçeklerini...