Acının Reçetesi

Hayatta şunu öğrendim ki;acı zengin,fakir,soylu gibi ayrım yapmıyor.Kimine az da olsa teğet geçse de,herkese mutlaka uğruyor.Ama eşit şekilde de dağıtılmıyor.Zaten genel kuraldır,fazla iyi insansan acının senden gitmesi zordur.
Evde oturmuş televizyon izlerken zaping yaptığım sırada genelde hiç bakmadığım bir yerli diziye gözüm takıldı.Dizi gençlerin yaşadığı çarpık ilişkileri anlatıyor.Arkadaşının sevgilisi senin de sevgilin olabiliyor.Kuralsız ilişkiler yumağından başka bir şey değildi.Bir sahne ilgimi çekmişti.Yaşlı kadın,zengin güçlüydü.Çocuğuna ve torunları hükmeden,onları istediği gibi bir yaşam kurması isteyen bir kadın...Fakat birgün kapı çalınır polis memuru 'Çocuğunuz trafik kazası geçirdi,olay yerinde ne yazık ki öldü başınız sağ olsun' dedi.Nasıl bir cümleydi bu?Karşısında anne olduğunu unutan nasıl bir zihniyet ki pat diye söyeleyebiliyor.Kadın birden yere yığıldı.O güçlü,dimdik duran, insanları küçümseyen tavrından eser kalmamıştı.Acizdi artık.Hayat ona en büyük acıyı yaşatmıştı hem de hiç beklemediği sırada.Hayattaki tek oğlu ölmüştü.İşte dedim kendi kendime 'Şimdi bu kadının acısına hangi reçete iyi gelir ki?' Zenginliğiyle evlat acısı yaşayan yüreğini iyileştirebilir mi? Sadece birkaç sakinleştirici,uyku ilacı.O da geçici bir süreliğine..Tıp henüz daha acının ilacını bulamadı.Her şeye çare bulan tıp ölüm acının karşısında sessiz kalmıştı.İşte bu yüzden hep derim 'Ne oldum dememeli insan,ne olacağım demeli.Neyin dönüşü vardır ki hayatta.Ya da kim bilebilir ki ilerde yaşayacaklarını .Sadece bulunduğun sürede yaşarsın anı.
Babamın ölümü bana hayata dair birçok şey öğretmişti.En önemlisi de hayatı planlayarak yada hayaller kurarak yaşamamayı öğretmişti.Her şeyi akışına bırakarak yaşayacaksın.Hayattan ve insanlardan fazla beklentin olmayacak,olmayacak ki hayal kırklığına uğramayacaksın 'Olursa ne ala olmazsa pek ala 'diyeceksin.