Ağlayan Palyaço

Bir çarşamba sabahı o zengin caddelerin birinde, senden habersiz bir palyaçoydum. O kocaman ayakkabıları giydim ve her zamankinin aksine amaç eğlendirmekte olsa, beyaz iki damla göz yaşı çizdim aynanın karşısında. Sol gözümün hemen altına. Kaşlarımın ortalarını yukarı kaldırdım ve kırmızı kocaman ağzımın eğimi aşağı doğruydu.







Bugün çocukları eğlendirmeyecektim. Hedef kitlem yetişkinlerdi. Çünkü onlar severlerdi ağlayan insanları, onlara acırlardı. Hemen içleri ısını verirdi. Kendilerinden bir şeyler bulurlardı o palyaçolarda. Benimde çoğunlukla sokakta karşılaştığım bir manzaraydı bu. Alakasız insanların içine ini verirdim. Bakışlarımız karşılaşınca da hafifçe gülümserdim. Sanki seni anlıyorum dermişçesine... bu anlayış, saf içtenlik ileride canımı acıtsa da...







Uzaktan baktılar bana bugün hep. Gülümsedi ben gibiler bana. Yanıma gelmek isteyen çocuklarını ise bırakmadılar. Çünkü kendileri gibi olmalarını istemiyorlardı. Ama kaçınılmaz bir gerçekti ki şu;siz neyseniz çocuğunuzda o olur! Ağlayan suratımla yine de gülümsemeye çalıştım bu halinize...







O durakta bana çiçek almaya giden ve içimden hiç geri gelmeyeceğinizi bildiğim sevgililerim idiniz aslında siz! Bu boyalı suratım ile öpülmekten bile iğrendiniz, temiz ruhum etkilemedi bile sizi ve hiç sormadınız, bu güneşli günde ağlamak niye? Bu hayatta acı da çekmiyordum aslında. Çünkü hayatın gerçek adı acıydı.







Ya o turuncu yün iplikten saçlarım, onları da mı sevmediniz? Bir palyaço nasıl olur da ürkütür insanları. Amacı sadece güldürmek olan şişman bir palyaço.







Bu zengin caddede görmeyi bekledim sendin aslında. Bana bu işi sen öğretmiştin ve ben ilk kez yalnız bir palyaçoydum çünkü geceni geçirmek için bile gelmiyordun bana. Gidişin yakındı. Bu acımandan belliydi.







Bu çarşambada hiç dostum olmadı. Yeni dostluklar mı? Belki iyi çocuk olma derslerinde sonra, hızlı ya da yavaş ne fark eder ki artık akşam oldu. Bir şey kazanamadığımı düşünenler yanılıyor. Ben her sokağa çıkışımda hayatı kazanıyorum ve bu bağlamda da acıyı!







Ve fark edemediğiniz bir şey var. Ben bugün hiç ağlamadım. Ağlayan suratımdı...




----




Bu gerçek öyküdür bir arkadaşımın hayat hikayesidir kendi gözümden gördüğüm şeyleri yazdım umarım beğenirsiiniz saygılarımla sedat yılmaz