Ankara Garı

Süslü çantalarınla oynamayı severdim anne, komşu teyzelere çağırdığında kızardım sana, mutlu kahkahaların gelirdi karşı pencereden. Oraya aittim sanki, ama saka kuşum vardı minik penceremde, dağları karlıydı Bingölün, omuzunu özlerdim ağladığımda. Uçmalıydım ve yollarda dizlerimi kanatarak oynadığım çocukluğumu yanıma almalıydım.







Yan odada sen geldiğinde başlardı hayat sanki, bir buzdolabı, iki divan, kuzinenin sıcağı. Babam işten gelmiş, abim haylaz, çatık kaşlı babaannem söylenir, yarı yalnızlığına, yarı egemenliğine, sevgiyle. En çok seni korumak isterdim çocuk aklımla. Kızardım babamın kurallarına, yıllar sonra fark ettim, ne zaman düşsem elimi tuttuğunu, ne zaman ardıma baksam gölgem olduğunu, yaşlanmış gözlerle ?'siz kimsiniz kızım'' dediğinde, beni unuttuğunu...







Ve... uçtum anne... Denizlerim, Göllerim, ıssız Şehirlerim oldu. Bazen sesim, en çokta sessizliğim oldu. Kurşun sesine susan balkonlar seyrettim bazen, yağan yağmura karıştı telefonda cılız sesin, her halimle en çok sen sevdin beni. Renkli oyuncaklarım oldu, kara suratlı smokinli adamlar kırdılar renklerimi, savurdu yollar bazen, gece düşerken penceremden sisliydi camlarım, bahçelerde yeşerdim, dallarım eğildi ansızın.....







Bavullarım vardı en çok, kendimi de aldım yanıma ister istemez, içine koyduğum gökkuşağı amansız bir fırtınaya döndü. Ve yeni evimin antresine bir isim koydum ?'Ankara Garı'', afiş astım duvarlara... Mardin kapısı, Kars kapısı, Alanya kapısı, Bingöl kapısı...







Bir gün komşu teyzelerle buluştuğunda geldim sana, döndüm anne, elinde bastonunla sen hep karşı pencereden gülenimsin. Haberin yok, ben seninle yüzleştim gidersin diye, ben kendimle yüzleştim. Ait değilim hiçbir yere bil istedim, hiçbir yer beni anlatmıyor, ben hiçbir yeri anlatamıyorum. Yollar çizdiler, gel dediler, geldim... ve bana ait tek kelime telaffuz etti dilim, yeni evimin antresi... Ankara Garı...... Artık komşu teyzelere kızmıyorum anne, hatta sana bir sır vermeliyim... komşu teyzeleri hep sevdim... İçimde bir yerlerde Bingöl sızladı, kanatlarım uçmuyor anne...05.03.2015

05 Mart 2015 1-2 dakika 1 öyküsü var.
Beğenenler (2)
Yorumlar (3)
  • 9 yıl önce

    Kendi ile bir iç hesaplaşma seziliyor yazıda. Yaşananlar derin izler bırakmış. Güzeldi tebrikler içtenlikle Hülya hanım...👍

  • 9 yıl önce

    teşekkürler Ahmet bey..evet bazen iç hesaplaşmalar yaşıyoruz..hayat

  • 9 yıl önce

    Şiirkolik yönetimine teşekkür ediyorum seçkiye layık gördüğü için.