Annesiz Geçen İlk Bayramım...

annesiz geçen ilk bayramımdı
sırasıyla büyüklerimize gittik ellerini öpüp bayramlaştım en son durağımız halamlar olmuştu
annesiz geçirdiğim o ilk bayram annemin doğum günüydü
bi yandan bayram sevinci bi yandan annesiz geçirilen ilk bayramın o büyük acısı
bayramdaki yoğunluk nedeniyle annemin mezarına gidememiştik
gidip doğum günün kutlu olsun anne diyememiştim
akşam oldu salonda topluca oturuyoruz ev kalabalık akrabalarla dolu herkes konuşuyor anlatıyor gülüyor bense bir köşede oturmuş onları seyrediyorum
annesiz olmanın büküklüğüyle her tarafda annemi arıyor gözlerim
keşke annemde olsaydı diyorum
gözlerim doluyor kalbim ince bir sızıyla yanıyor
derken birden gözlerimden yaşlar dökülmeye başladı
kendi kendimi yiyorum bi yandan annemin ölümü bi yandan o gün doğum günü oluşu mezarlığa gidemeyişim
ağladıkça ağlıyorum kahrettikçe kahrediyorum kendimi
herkes başıma toplanmış beni sakinleştirmeye teselli etmeye çalışıyor

derken birşey oldu ve anladımki aslında annem benimle ben ona gidemedim ama o bana geldi

bi yandan ağlıyor bi yandan anne diye bağırıyorum ve o an salonda televizyon ve salonun ışığı söndü ve saniyesine tekrar yandı ve televizyon açıldı ama sadece salonda oldu bu diğer tarafların ışığı yanıyordu ve o an omzumda bir el hissettim annemdi biliyorum usulca omzuma dokundu ve bana her zaman yanımda olduğunu üzülmemem gerektiğini gösterdi
o olay aklıma bir mıh gibi kazındı ve daha sonra düşündükçe kendime geldim toparlandım
her ne kadar annemi göremesemde ona dokunamasamda biliyorum o beni görüyor
her zamanda yanımda oluyor
belki şimdi ben onunla değilim ama inanıyorum ve biliyorumki ahirette anneme kavuşacağım
bunun için allaha hergün yalvarıyorum dualar ediyorum beni anneme kavuştursun diye
siz siz olun anne veya babanız öldü diye artık yanımızda değil sanmayın
onlar bizi her zaman görüyor her zaman yanımızda ben bunu çok iyi anladım