Ayaklarımın Üstünde

Bu yazıyı yazmak zorunda hissettim kedimi. Çünkü artık etrafımda gelişen olayların git gide bana fiziksel ve ruhsal açıdan zarar verdiğini düşünüyorum. Belki yaşanmış bir hikayeyi size anlatırsam beni daha iyi anlayacaksınız. Kansere yakalanmış, ölmek üzere olan bir adam... Hastanede hiçbir yakını yok. Doktorlar bu duruma çok şaşırıp bir anlam veremiyorlar. Ölmek üzere olan adamın bir bayan doktordan bir ricası oldu.Doktordan bir kamera istedi. Doktor ölmek üzere olan adamın isteğini yerine getirdi ve kendisine bir kamera buldu.'Sizden son bir ricam daha var dedi. Benim birazdan söyleyeceklerimi kameraya çeker misiniz 'dedi.Doktor 'ama neden,neden böyle bir şey yapıyorsunuz 'dedi. Adam cevap verdi :'Doktor hanım, eminim düşünüyorsunuz ki ölmek üzere olan bir adamın yanında neden kimse olmaz. Hiç mi ailesi,yakınları yok? Nişanlım beni en yakın arkadaşımla aldattı. Buna rağmen bir şey söylemeden çekip gittim.Dostlarımı, arkadaşlarımı hiç kırmadım. Borç verdim, dolandırdılar yine kimseye bir şey demedim. Sevdiğim insanlar sırtımdan vurdular yine sessiz kaldım. İnsanları kırmamaya o kadar özen gösterdim ki sonunda kanser oldum 'dedi. Artık beni üzenlere, beni sırtımdan vuranlara karşı tüm düşüncelerimi söyleyeceğim.

İnsanları üzmekten çekinen ben... Kimsenin hakkımda kötü düşünmesini istemeyen ben... Ne kazandım şimdiye kadar acaba? Etrafımda gelişen olayları facebook durumuma yazdığım yazılarla çok belli ediyormuşum. Evet haklı olabilirler. Belki bir sitem ya da serzenişte bulunuyorum hani olur da o sevdiğim kişilerin dikkatini çeker de belki hatırımı sorarlar diye ne kadar aptalcaymış. Neye yarar ki bu düşünce... Bana ne arkadaş artık, niye susacağım? Niçin susacağım ?Artık içimden ne geliyorsa söyleyeceğim, bundan sonra insanların hakkımda ne düşündüğü umrumda değil. Yolda,otobüste,iş yerinde,özel yaşamımda insanları kırmaktan çekinen ben kim için, ne için yaşadığım hayal kırıklarını, kalp kırıklarını içimde tutuyorum.Bu kötü iğrenç dünyada maden bu insanlarla yaşamak zorundayım o halde tek başıma ayaklarımın üstünde durabilirim.Hem de bu insanlara hiç ihtiyacım olmadan.Belki benim sonum o adam gibi kötü değil ama hikayem de pek farksız değil. Çünkü sonunda insanlardan aldığım hediye olarak bir sabah hastane odasında uyanmak oldu. Yoruldum artık... İnsanlar çok yordu beni. En acısı da bunları anlatacağım hayatta idolum, arkadaşım, dostum her şeyim olan babamın bu dünyadan gitmesi, beni yalnız bırakması.