Ayşe Nine

İstanbul un sesiz kalan yüreği
yorgundu Ayşe ninem
babadan kalma bir ev
evinde kedisiyle yapayalnızdı
hayırsız evlatlara hayır duasında
yüreği bitikti Ayşe ninemin
balkonumda hüzünlerimi demlerken
bir kuş gibi takılırdı gözlerime
unuturdum kendimi....
arada bir gider elini öper,evini toparlardım
yüzündeki o sevinç hala gözlerimde
ve yorgun sesi...
''sen kimsin kızım benden hiç iğrenmiyorsun
Fatmamın arkadaşısın demi
damat bırakmıyor yavrumu
Fatmam seni mi yolluyor
yoksa o hayırsız değildi
severdi anasını''..
he nine Fatma gönderdi beni
yalan söylüyordum
İstanbul'un sesiz kalan yüreğine
affet beni Ayşe ninem
hayatını anlatırdı çoğunu anlamazdım
dişleri yoktu yuvarlanırdı kelimeler
anladığım kadarıyla
oğlunu kaybetmiş
iki kızı varmış büyüğünün adını anmazdı
ama hep Fatmam derdi
oturduğu eve göz koymuş kızları
dışarı atılmaktan korktuğu için
vermemiş Ayşe ninem
evini kimselere
bazı geceler korkarmış
uyuyamazmış...
hayırsız evlatlar
yalnızlığa mahkum etmişler
yorgun yüreğini..
yinede kıyamıyordu hayırsız Fatmasına
göndermesin para çocukları var
ben komşuların verdiğiyle yetiniyorum
offf !!!
garip ninem yüreği nazırlı ninem
yinede düşünürdü hayırsız yavrusunu
soğukta titreyen elleriyle....
bir akşam balkonum suskundu
göremiyordum İstanbul'un sesiz kalan yüreğini
kapısı kilitli ışığı sönük,balkonunda miyavlayan kedisi..
anneme sordum Ayşe ninemi
yazık bugün öldü
ben işteyken o yorgunluğunu atıvermiş üstünden
odama geçip sesiz kalan yüreğe sesizce ağladım
mekanın cennet olsun
koca yürekli Ayşe ninem


''Başımdan geçen çok üzücü bir olay kimsesiz insanlara gücümüz yettiğince sahip çıkalım.Onlar da ne kahırlar var bir bilseniz....Ayrıca ben öykü yazmam sadece gözler önünde olmasını istedim